van Europa naar Afrika
Door: martijn ruijg
Blijf op de hoogte en volg Martijn
02 Januari 2015 | Marokko, Meknès
Ten eerste: iedere de beste wensen en een vrij 2015!
Mijn laatste dagen door de kou zitten er weer op. Heerlijk om de kou en nattigheid achter me te laten. In Italië krijg ik al een goed voorproefje waarna ik toch echt de boot op ga naar Marokko. Ik zie Marokko als een mooie afsluiting van mijn reis. Nog even een vreemee cultuur en heerlijk weer. Maar eerst nog even de laatste dagen in Europa.
Dag 148 t/m 150, Zagreb.
Zagreb is vol in de kerstsfeer wat me eindelijk en waarschijnlijk een van de weinige keren decembergevoel zal geven. De stad is verzaait met kerstkraampjes en kerstversiering. Met een 20 meter hoge kerstboom tot een grote adventkandelaar. In de supermarkt was ik zelfs chocoladepoppen tegengekomen van zowel de kerstman als sinterklaas. Uiteraard heb ik de toeristische route gelopen die op de gratis kaart staat wat een mooi beeld geeft van de stad. Overal mooie ouden huizen wat rijkdom uitstraalt. Op de tweede en derde avond in de stad ben ik met een Japanner en een Koreaan 's avonds wat wezen drinken. We hebben vooral gekletst over de cultuurverschillen in de drie landen. Hoe dichtbij Korea en Japan toch bij elkaar in de buurt zitten, hoe verschillend de culturen. Ik had nog een ijskrabber gewonnen die avond met een quiz, maar die ben ik vergeten mee terug te nemen naar het hostel. Om mijn portemonnee niet al te dun te maken heb ik elke avond zelf gekookt. Ik wilde graag vanuit Zagreb met de bus naar Plitvicka als dagtrip, alleen reden die bussen niet meer zoals in de zomer en ging het erg veel tijd kosten (2,5 uur voor een enkeltje).
Dag 151, Zagreb naar Plitvicka, 160km.
Dan maar met de motor, maar dat betekend wel dat ik er moet overnachten. De route ernaartoe was guur en nat. De wegen waren redelijk maar wel klein. Dit zorgde voor een dag vol met kleine dorpjes en ongerept landschap. Hoe dichter ik bij het nationaal park kwam hoe mee3 bordjes ik zag met kamer te huur, zowel in het Kroatisch als in het Duits en of Engels. Omdat kamperen met deze kou geen optie was nam ik een kijkje bij een huis met een bord dat aangaf dat bikers ook welkom waren. Dit betekend waarschijnlijk dat ze een stalling voor mijn motor hebben. Na onderhandelen over de prijs laat de man des huizes de kamer zien. Op de gang is er ook een keukentje waar ik gebruik van kan maken. Als welkom schenkt hij twee glaasjes snaps in, zodra die op zijn wilt hij ze weer bijvullen, zo lekker vind ik het nou ook weer niet. Bij de lokale supermarkt avondeten gehaald en gelijk ontbijt en lunch voor morgen. In het park schijnen geen restaurants te zijn, wat met dit weer wel jammer is. Dan maar zonder een warm drankje.
Dag 152, Plitvicka.
Ik kleed mij goed aan en ik kan zelfs een paraplu lenen van de familie. De laatste tien kilometer naar het park leg ik af op de motor. Omdat ik de hele dag ga wandelen heb ik geen motorpak aan, zodra ik van de motor afstap kon ik dit goed merken. Ik zakte bijna door mijn benen. De kou was in mijn knieën gaan zitten, bij de ingang is gelukkigeen cafeetje dus warm ik eerst even op. Vervolgens loop ik in vier uur door het prachtige park, ook al stond er zes uur voor de route die ik koos, maar daar zal de opstoppingen van de toeristen in de zomer wel bij zitten. Ik kom slechts een handje vol mensen tegen. De route volgt de rivier van beneden naar boven, met halverwege een stukje met een boot om het lege tussenstuk te overbruggen. Al snel kom ik bij de grootste waterval terecht, om er te komen moet ik wel over een glibberig pad heen, althans daar ga ik vanuit. Doorde hoge waterstand zijn delen van het pad ondergelopen. Natte voeten heb ik toch al, dus ik loop er gewoon doorheen. De nevel die opwaait bij het water dat neerslaat opde rotsen zorgt ervoor dat ik al snel niks meer zie. Zowel de lens van mijn camera als die van mijn bril zijn helemaal nat, dit herhaalt zich meerdere keren. Na de uren lopen langs ongeveer 80 watervallen pak ik de bus terug naar de motor. Ik ben koud en nat genoeg en hoe mooi het ook is, ik hoef het met dit weer niet nogmaals te zien. Ik viel die avond trouwens als een blok in slaap, heerlijk zo'n dag.
Dag 153, Plitvicka naar Ljubljana, 250km.
Na een prachtige dag stap ik weer op de motor. Ik rij vandaag weer een stukje langs de kust, alsof ik gisteren nog niet genoeg water gezien heb. Omdat het een lange afstand was nam ik wat grote wegen om tijd te winnen. Al was dit niet eens zo verkeerd. Glooiende wegen door heuvelachtig landschap met weinig verkeer. Ik kan volop van het uitzicht genieten al is even stoppen voor een foto wat lastiger, zeker op de snelweg. Zodra ik de grens over was had ik weer een kleine weg naar de hoofdstad van Slovenië. Gelukkig was het niet zo koud, had verwacht dat het in december wel wat kouder zou zijn. Naast de motregen kan ik niet klagen. Ik vond mijn hostel al erg snel, al deed er niemand open. Na 45 minuten wachten nadat ik gebeld had kwam de hostes. Mijn natte spullen hadden ondertussen al een grote plas water in de gang gemaakt. Even douchen en omkleden om de stad in te gaan. Ik kwam precies op het juiste moment aangelopen. Naast de kerstversiering begon er net een soort optreden met Sint Nicolas. Zo vier ik toch nog een klein beetje Sinterklaas. In Slovenië heeft Sint Nicolaas geen zwarte of gekleurde pieten, maar duivels en engelenen. De duivels geven snoepgoed en de engelen manderijnen.
Dag 154, Ljubljana.
Ook hier is er een gratis tour door de stad. De organisatie die dit organiseerd werkt op alleen donaties, dus geef ik achteraf ook hier weer een fooi. Sommige gaven maarliefs 20 euro fooi, erg bijzonder al zeg ik hetzelf. Maar de tour liet me weer alle mooie en leuke plekken van de stad zien en samen met het Engelse achtergrondinformatie kom ik er ook wat over te weten. Zo was er de glazen brug omdat vroeger daar mannen onder de rokken van vrouwen gluurde, nog meer bruggen, kerken, DE markt van Slovenië voor de dagelijkse bootschappen, een apparaat met onbehandelde melk waar je je eigen fles kan vullen en de vele slagers met paardenvlees. Die avond had ik heerlijke spinazie met aardappelen en een paardensteak klaargemaakt in het hostel.
Dag 155, Ljubljana naar Venetië, 250km.
Eerst ga ik nog langs een grot die erg beroemd is. Slovenië heeft meerdere grotten maar niet zoals deze schijnt en hij ligt heerlijk op de route. Na een half uur kwam ik er al aan. Ik zag een aantal grote parkeerplaatsen alsof ik bij een klein attractiepark was aangekomen, slecht teken dus. Een kaartje koste maarliefs 25 euro met zowel winter als studentenkorting, na een kopje koffie vervolgde ik mijn weg weer. Ik heb dat geld niet over voor een toeristische attractie. Hoe toeristischer, hoe minder puur en dus minder leuk. Ik heb vandaag al iets anders leuks op de planning staan, Venetië! Nadat ik de Italiaanse grens over kwam klaarde het weer gelijk op en kreeg ik de zon. Zon en 15 graden, dat is even geleden. Net als in Slovenië heb ik weer prachtige wegen. Eenmaal in Italië ging ik van de snelweg af om de kleine wegen eigen te maken. Met oude Romeinse architectuur bruggen en aquaducten die het landschap verfraaien kan ik goed merken dat ik Italie in ben gekomen. En daar reed ik over de lange dijk naar Venetië, vol gas naar de stad die in dit seizoen dagelijks onder water loopt. Na een zigzag hellinkje voor invaliden stond ik dan alweer aan het de hoofd gracht van Venetië. In plaats van met de fiets samen met pa ben ik nu alleen terug op de motor. Dat gaf toch echt een kick! Daarna ging ik naar mijn hotel op het vasteland, met de motor kom ik toch moeilijk bij een hotel of hostel in Venetië.
Dag 156, Venetië.
Met de bus leg ik de tien kilometer af tussen mijn hotel en Venetië. De hele dag slenter ik in het drukke Venetië. Het mag dan winter zijn, maar er zijn bijna evenveel toeristen als toen ik er in de zomer was. Al kan ik niet zeggen dat de helderblauwe lucht en een temperatuur van 17 graden in de schaduw niet als winter aanvoelt. Aan de prijsen is duidelijk te merken dat ik in west Europa ben, maar dat heb ik voor Italië zeker wel over. Venetië blijft een prachtige stad waar iedereen ooit in zijn leven geweest moet zijn!
Dag 157, Venetië naar Rimini, 200km.
Eigenlijk is een dag te kort voor Venetië, maar ik heb het geluk dat ik de stad al eens heel uitgebreid heb mogen bezoeken in goed gezelschap. Op naar Rimini nu, een plaats aan de zee met strand. De kleine weg langs de kust geeft geen bergachtig Italië weer maar een vlak en groen door weilanden. Niet echt het mooiste landschap en misschien klinkt het heel Nederlands, maar zo voelde het totaal niet aan. Met een heerlijke bries uit zee rijd zoef ik heel ontspannen over de wegen. In mijn hotel aangekomen heb ik als verrassing wifi, was vorige week geïnstalleerd. Niet dat ik het nodig heb, maar op een gekke manier geeft het wel meer comfort. Met een strandwandeling in warme kleren kom ik wat kitesurfers tegen. Met deze wind en locatie en zachte temperatuur kan je hier het hele jaar door kitesurfen lijkt het wel. In het klein, oud en rustig winkelcentrum scoor ik wat gluhwijn en een locaal vleesgerecht.
Dag 158, San Marino.
Rimini heeft voor de rest niet veel te bieden dus maak ik een dagtrip naar San Marino. Met vele haarspeldbochten kom ik boven aan in de hoofdstad, ook wel de enige stad in de kleine staatje. In plaats van tig souvenirwinkeltjes zijn er allemaal winkels met geweren op luchtdrui en zwaarden. Dit is in Italië verboden dus kopen ze dit hier. De stad die bestaat uit een groot fort met een aantal torens en vol met kleine huisjes heb ik al snel gezien. Ik onderhandel nog even over een setje euro's van het Vaticaan uit 2002. Ik kreeg de prijs omlaag van 900 naar 400, niet dat ik van plan was zoveel geld uit te geven. Maar het was wel leuk, uiteindelijk liep ik de deur uit met alleen een sticker voor mijn motor. Bij een café waar ik op het terras van een prachtig uitzicht genoot scoor ik nog locaal bier met het bijbehorende glas, als ik daar maar ruimte voor heb.
Dag 159, Rimini naar Florence, 170km.
Ik ruil de kust weer in voor het binnenland. Dit is dan ook goed te merken aan het landschap. Ik zit weer tussen de bergen. De kleine wegen werden weer kronkelig en ook vandaag kwam ik weer met regelmaat oude bruggen tegen. Het was gewoon een heerlijke dag rijden in mooi landschap. Het voelt wel gek dat ik alweer zo dicht bij huis ben maar dat het nog vijf weken duurt voordat ik daar weer ben. Ik kwam redelijk betijds aan in Florence en liep eind van de middag al wat rond in de stad. Het verbaasde me hoe mooi deze stad is. Vol met grootse, oude en indrukwekkende gebouwen. Ik had voor mezelf een route uitgestippeld die ik gelopen had. Halverwege de avond keerde ik weer terug naar mijn hostel waar een horde voetbalsupporters had verzameld. Doe overnachten er blijkbaar ook. Het hostel is echt super groot. Vijf verdiepingen met elk minstens tien kamers en in de slaapzalen kunnen maarliefs twaalf man.
Dag 160, Florence.
De stad, hoe mooi die ook is, heb ik al gezien. Althans de standaard bezienswaardigheden. Nu bleef er nog een ding over wat ik wilde doen, naar het Leonardo da Vinci museum. Helaas was die niet zo heel groot en was de Mona Lisa niet echt. De meeste van zijn uitvindingen zijn op schaal zodat het in het gebouw paste, maar het was extra leuk omdat het interactief was. De rest van de dag heb ik nog rustig door de stad gelopen, voor zover de demonstratie mij er niet van weerhield net als op het terrasje zitten om aan mijn blog te werken. Ik ga vroeg naar bed omdat het morgen een lange dag is.
Dag 161 t/m 164, Florence(Italië) naar Chefchaouen(Marokko), 140km in Italië en 115km in Marokko.
Vanaf Florence ga ik eerst naar Pisa om even met de scheve toren op de foto te gaan. Ik wist dat de toren van Pisa scheef stond, maar zo erg had ik het niet verwacht. Ik probeerde er gelijk aan Marokkaanse Dhiram te komen, maar dit lukte helaas niet, dan maar in Marokko. Ik vervolgde mijn weg naar Livorno, de havenplaats. Ik kwam er om een uur aan en de boot vertrekt pas om half twaalf, ruim de tijd dus. Ik ging alvast naar de haven, omdat ik geen adres had gekregen bij het boeken van de ticket en alleen de plaats zou ik nog even naar de juiste plek moeten zoeken. Ik kwam nergens het logo tegen van de maatschappij en het waren ook allemaal bestemmingen die veel dichterbij lagen. Een man wist me te vertellen dat de juiste haven tien kilometer verderop lag. Dat was dus een recreatiehaven, ik kwam hem later weer tegen en hij had zich vergist in de richting. 180° de andere kant op vond ik een haven en auto's die maximaal bepakt waren, met zoveel bagage op het dak dat de vering helemaal ingedrukt was. Ik ben bij de juiste haven, dat is duidelijk. Even later kreeg ik een escorte naar de locatie waar ik mij ticket kon ophalen. Na drie uur had ik mijn ticket en de locatie waar ik om tien uur weer moest zijn. Even terras opzoeken en de overige uurtjes vullen. Om half negen was ik weer bij de locatie en snel kreeg ik een escorte naar de boot. Daar nog even de paspoortcontrole en ik mocht de boot op, althans, het is een volledige cruiseship. Inchecken, spullen naar mijn kamer met raampje en douchen. Daarna rustig afwachten tot de boot vertrekt, dat wil ik niet missen.
Nadat ik Italië uit had gezwaaid zocht ik mijn bed op. Doordat de hele boot trilde, dus ook mijn bed, kwam ik wat moeilijk in slaap. Ik werd dus ook niet zo uigerust wakker en halverwege de ochtend werd ik al duizelig. Ik ben echt niet gemaakt voor het leven op een boot. Ik heb de hele tocht niet veel gedaan:
- lezen
- filmpje kijken
- genieten van live muziek
- kletsen met wat mensen
- veel slapen.
Na slechts 20 uur meerde we alweer aan, Barcelona. Dat ging snel, op de kaart lijkt de afstand die we nu overbrugt hebben even ver als wat we nog moeten, maar de rest van de reis duurt toch echt het dubbele, 40 uur. Blijkbaar geeft de bolling van de aarde een vertekend beeld.
En na de derde nacht zag ik dan toch eindelijk Marokko in de verte. Nog een paar uurtjes en dan sta ik op Marokkaanse grond! Het voelde echt heerlijk toen ik de kettingen die ervoor zorgen dat mijn motor niet omvakt eraf kon halen en mijn motor kon starten. Rustig rij ik de schans af en jaaaa, eindelijk in Marokko! Nog even door de duane en ik rijd over een prachtige weg door de groene bergen van Marokko, Italië valt echt in het niets met dit. Een uurtje en heel veel indrukken later, kom ik aan in Chefchaouen. De stad die jaarlijks blauw en wit wordt geschilderd, daar moest ik toch echt even langs. Ik heb daar een klein hotelkamertje met een gezamelijke maar zeer koude douche (temperatuur in de badkamer).
Lopend door de stad is me misschien wel vijftien keer gevraagd of ik hasj wil, nou liever niet. Ik word zo vaak lastig gevallen, beetje irritant. Dit kleine plaatsje is wel erg gezellig en ik ontmoet een oude man, hij nodigt me uit voor thee bij zijn huis. Gelukkig spreekt hij Engels en kletsen we zo een uurtje, zijn vrouw was onlangs overleden. Hij moest even weg om te bidden en tien minuten later was hij terug. Vervolgens liet hij mij nog de geweldige waterval zien, zoals hij het omschreef. Het was niks bijzonders, waar het water vandaag stroomde was immers van beton. De berk erna vond ik toch echt veel mooier, maar dat kon hij niet begrijpen. Natuur is hier blijkbaar niks bijzonders, bouwwerken wel.
Mijn laatste dagen door de kou zitten er weer op. Heerlijk om de kou en nattigheid achter me te laten. In Italië krijg ik al een goed voorproefje waarna ik toch echt de boot op ga naar Marokko. Ik zie Marokko als een mooie afsluiting van mijn reis. Nog even een vreemee cultuur en heerlijk weer. Maar eerst nog even de laatste dagen in Europa.
Dag 148 t/m 150, Zagreb.
Zagreb is vol in de kerstsfeer wat me eindelijk en waarschijnlijk een van de weinige keren decembergevoel zal geven. De stad is verzaait met kerstkraampjes en kerstversiering. Met een 20 meter hoge kerstboom tot een grote adventkandelaar. In de supermarkt was ik zelfs chocoladepoppen tegengekomen van zowel de kerstman als sinterklaas. Uiteraard heb ik de toeristische route gelopen die op de gratis kaart staat wat een mooi beeld geeft van de stad. Overal mooie ouden huizen wat rijkdom uitstraalt. Op de tweede en derde avond in de stad ben ik met een Japanner en een Koreaan 's avonds wat wezen drinken. We hebben vooral gekletst over de cultuurverschillen in de drie landen. Hoe dichtbij Korea en Japan toch bij elkaar in de buurt zitten, hoe verschillend de culturen. Ik had nog een ijskrabber gewonnen die avond met een quiz, maar die ben ik vergeten mee terug te nemen naar het hostel. Om mijn portemonnee niet al te dun te maken heb ik elke avond zelf gekookt. Ik wilde graag vanuit Zagreb met de bus naar Plitvicka als dagtrip, alleen reden die bussen niet meer zoals in de zomer en ging het erg veel tijd kosten (2,5 uur voor een enkeltje).
Dag 151, Zagreb naar Plitvicka, 160km.
Dan maar met de motor, maar dat betekend wel dat ik er moet overnachten. De route ernaartoe was guur en nat. De wegen waren redelijk maar wel klein. Dit zorgde voor een dag vol met kleine dorpjes en ongerept landschap. Hoe dichter ik bij het nationaal park kwam hoe mee3 bordjes ik zag met kamer te huur, zowel in het Kroatisch als in het Duits en of Engels. Omdat kamperen met deze kou geen optie was nam ik een kijkje bij een huis met een bord dat aangaf dat bikers ook welkom waren. Dit betekend waarschijnlijk dat ze een stalling voor mijn motor hebben. Na onderhandelen over de prijs laat de man des huizes de kamer zien. Op de gang is er ook een keukentje waar ik gebruik van kan maken. Als welkom schenkt hij twee glaasjes snaps in, zodra die op zijn wilt hij ze weer bijvullen, zo lekker vind ik het nou ook weer niet. Bij de lokale supermarkt avondeten gehaald en gelijk ontbijt en lunch voor morgen. In het park schijnen geen restaurants te zijn, wat met dit weer wel jammer is. Dan maar zonder een warm drankje.
Dag 152, Plitvicka.
Ik kleed mij goed aan en ik kan zelfs een paraplu lenen van de familie. De laatste tien kilometer naar het park leg ik af op de motor. Omdat ik de hele dag ga wandelen heb ik geen motorpak aan, zodra ik van de motor afstap kon ik dit goed merken. Ik zakte bijna door mijn benen. De kou was in mijn knieën gaan zitten, bij de ingang is gelukkigeen cafeetje dus warm ik eerst even op. Vervolgens loop ik in vier uur door het prachtige park, ook al stond er zes uur voor de route die ik koos, maar daar zal de opstoppingen van de toeristen in de zomer wel bij zitten. Ik kom slechts een handje vol mensen tegen. De route volgt de rivier van beneden naar boven, met halverwege een stukje met een boot om het lege tussenstuk te overbruggen. Al snel kom ik bij de grootste waterval terecht, om er te komen moet ik wel over een glibberig pad heen, althans daar ga ik vanuit. Doorde hoge waterstand zijn delen van het pad ondergelopen. Natte voeten heb ik toch al, dus ik loop er gewoon doorheen. De nevel die opwaait bij het water dat neerslaat opde rotsen zorgt ervoor dat ik al snel niks meer zie. Zowel de lens van mijn camera als die van mijn bril zijn helemaal nat, dit herhaalt zich meerdere keren. Na de uren lopen langs ongeveer 80 watervallen pak ik de bus terug naar de motor. Ik ben koud en nat genoeg en hoe mooi het ook is, ik hoef het met dit weer niet nogmaals te zien. Ik viel die avond trouwens als een blok in slaap, heerlijk zo'n dag.
Dag 153, Plitvicka naar Ljubljana, 250km.
Na een prachtige dag stap ik weer op de motor. Ik rij vandaag weer een stukje langs de kust, alsof ik gisteren nog niet genoeg water gezien heb. Omdat het een lange afstand was nam ik wat grote wegen om tijd te winnen. Al was dit niet eens zo verkeerd. Glooiende wegen door heuvelachtig landschap met weinig verkeer. Ik kan volop van het uitzicht genieten al is even stoppen voor een foto wat lastiger, zeker op de snelweg. Zodra ik de grens over was had ik weer een kleine weg naar de hoofdstad van Slovenië. Gelukkig was het niet zo koud, had verwacht dat het in december wel wat kouder zou zijn. Naast de motregen kan ik niet klagen. Ik vond mijn hostel al erg snel, al deed er niemand open. Na 45 minuten wachten nadat ik gebeld had kwam de hostes. Mijn natte spullen hadden ondertussen al een grote plas water in de gang gemaakt. Even douchen en omkleden om de stad in te gaan. Ik kwam precies op het juiste moment aangelopen. Naast de kerstversiering begon er net een soort optreden met Sint Nicolas. Zo vier ik toch nog een klein beetje Sinterklaas. In Slovenië heeft Sint Nicolaas geen zwarte of gekleurde pieten, maar duivels en engelenen. De duivels geven snoepgoed en de engelen manderijnen.
Dag 154, Ljubljana.
Ook hier is er een gratis tour door de stad. De organisatie die dit organiseerd werkt op alleen donaties, dus geef ik achteraf ook hier weer een fooi. Sommige gaven maarliefs 20 euro fooi, erg bijzonder al zeg ik hetzelf. Maar de tour liet me weer alle mooie en leuke plekken van de stad zien en samen met het Engelse achtergrondinformatie kom ik er ook wat over te weten. Zo was er de glazen brug omdat vroeger daar mannen onder de rokken van vrouwen gluurde, nog meer bruggen, kerken, DE markt van Slovenië voor de dagelijkse bootschappen, een apparaat met onbehandelde melk waar je je eigen fles kan vullen en de vele slagers met paardenvlees. Die avond had ik heerlijke spinazie met aardappelen en een paardensteak klaargemaakt in het hostel.
Dag 155, Ljubljana naar Venetië, 250km.
Eerst ga ik nog langs een grot die erg beroemd is. Slovenië heeft meerdere grotten maar niet zoals deze schijnt en hij ligt heerlijk op de route. Na een half uur kwam ik er al aan. Ik zag een aantal grote parkeerplaatsen alsof ik bij een klein attractiepark was aangekomen, slecht teken dus. Een kaartje koste maarliefs 25 euro met zowel winter als studentenkorting, na een kopje koffie vervolgde ik mijn weg weer. Ik heb dat geld niet over voor een toeristische attractie. Hoe toeristischer, hoe minder puur en dus minder leuk. Ik heb vandaag al iets anders leuks op de planning staan, Venetië! Nadat ik de Italiaanse grens over kwam klaarde het weer gelijk op en kreeg ik de zon. Zon en 15 graden, dat is even geleden. Net als in Slovenië heb ik weer prachtige wegen. Eenmaal in Italië ging ik van de snelweg af om de kleine wegen eigen te maken. Met oude Romeinse architectuur bruggen en aquaducten die het landschap verfraaien kan ik goed merken dat ik Italie in ben gekomen. En daar reed ik over de lange dijk naar Venetië, vol gas naar de stad die in dit seizoen dagelijks onder water loopt. Na een zigzag hellinkje voor invaliden stond ik dan alweer aan het de hoofd gracht van Venetië. In plaats van met de fiets samen met pa ben ik nu alleen terug op de motor. Dat gaf toch echt een kick! Daarna ging ik naar mijn hotel op het vasteland, met de motor kom ik toch moeilijk bij een hotel of hostel in Venetië.
Dag 156, Venetië.
Met de bus leg ik de tien kilometer af tussen mijn hotel en Venetië. De hele dag slenter ik in het drukke Venetië. Het mag dan winter zijn, maar er zijn bijna evenveel toeristen als toen ik er in de zomer was. Al kan ik niet zeggen dat de helderblauwe lucht en een temperatuur van 17 graden in de schaduw niet als winter aanvoelt. Aan de prijsen is duidelijk te merken dat ik in west Europa ben, maar dat heb ik voor Italië zeker wel over. Venetië blijft een prachtige stad waar iedereen ooit in zijn leven geweest moet zijn!
Dag 157, Venetië naar Rimini, 200km.
Eigenlijk is een dag te kort voor Venetië, maar ik heb het geluk dat ik de stad al eens heel uitgebreid heb mogen bezoeken in goed gezelschap. Op naar Rimini nu, een plaats aan de zee met strand. De kleine weg langs de kust geeft geen bergachtig Italië weer maar een vlak en groen door weilanden. Niet echt het mooiste landschap en misschien klinkt het heel Nederlands, maar zo voelde het totaal niet aan. Met een heerlijke bries uit zee rijd zoef ik heel ontspannen over de wegen. In mijn hotel aangekomen heb ik als verrassing wifi, was vorige week geïnstalleerd. Niet dat ik het nodig heb, maar op een gekke manier geeft het wel meer comfort. Met een strandwandeling in warme kleren kom ik wat kitesurfers tegen. Met deze wind en locatie en zachte temperatuur kan je hier het hele jaar door kitesurfen lijkt het wel. In het klein, oud en rustig winkelcentrum scoor ik wat gluhwijn en een locaal vleesgerecht.
Dag 158, San Marino.
Rimini heeft voor de rest niet veel te bieden dus maak ik een dagtrip naar San Marino. Met vele haarspeldbochten kom ik boven aan in de hoofdstad, ook wel de enige stad in de kleine staatje. In plaats van tig souvenirwinkeltjes zijn er allemaal winkels met geweren op luchtdrui en zwaarden. Dit is in Italië verboden dus kopen ze dit hier. De stad die bestaat uit een groot fort met een aantal torens en vol met kleine huisjes heb ik al snel gezien. Ik onderhandel nog even over een setje euro's van het Vaticaan uit 2002. Ik kreeg de prijs omlaag van 900 naar 400, niet dat ik van plan was zoveel geld uit te geven. Maar het was wel leuk, uiteindelijk liep ik de deur uit met alleen een sticker voor mijn motor. Bij een café waar ik op het terras van een prachtig uitzicht genoot scoor ik nog locaal bier met het bijbehorende glas, als ik daar maar ruimte voor heb.
Dag 159, Rimini naar Florence, 170km.
Ik ruil de kust weer in voor het binnenland. Dit is dan ook goed te merken aan het landschap. Ik zit weer tussen de bergen. De kleine wegen werden weer kronkelig en ook vandaag kwam ik weer met regelmaat oude bruggen tegen. Het was gewoon een heerlijke dag rijden in mooi landschap. Het voelt wel gek dat ik alweer zo dicht bij huis ben maar dat het nog vijf weken duurt voordat ik daar weer ben. Ik kwam redelijk betijds aan in Florence en liep eind van de middag al wat rond in de stad. Het verbaasde me hoe mooi deze stad is. Vol met grootse, oude en indrukwekkende gebouwen. Ik had voor mezelf een route uitgestippeld die ik gelopen had. Halverwege de avond keerde ik weer terug naar mijn hostel waar een horde voetbalsupporters had verzameld. Doe overnachten er blijkbaar ook. Het hostel is echt super groot. Vijf verdiepingen met elk minstens tien kamers en in de slaapzalen kunnen maarliefs twaalf man.
Dag 160, Florence.
De stad, hoe mooi die ook is, heb ik al gezien. Althans de standaard bezienswaardigheden. Nu bleef er nog een ding over wat ik wilde doen, naar het Leonardo da Vinci museum. Helaas was die niet zo heel groot en was de Mona Lisa niet echt. De meeste van zijn uitvindingen zijn op schaal zodat het in het gebouw paste, maar het was extra leuk omdat het interactief was. De rest van de dag heb ik nog rustig door de stad gelopen, voor zover de demonstratie mij er niet van weerhield net als op het terrasje zitten om aan mijn blog te werken. Ik ga vroeg naar bed omdat het morgen een lange dag is.
Dag 161 t/m 164, Florence(Italië) naar Chefchaouen(Marokko), 140km in Italië en 115km in Marokko.
Vanaf Florence ga ik eerst naar Pisa om even met de scheve toren op de foto te gaan. Ik wist dat de toren van Pisa scheef stond, maar zo erg had ik het niet verwacht. Ik probeerde er gelijk aan Marokkaanse Dhiram te komen, maar dit lukte helaas niet, dan maar in Marokko. Ik vervolgde mijn weg naar Livorno, de havenplaats. Ik kwam er om een uur aan en de boot vertrekt pas om half twaalf, ruim de tijd dus. Ik ging alvast naar de haven, omdat ik geen adres had gekregen bij het boeken van de ticket en alleen de plaats zou ik nog even naar de juiste plek moeten zoeken. Ik kwam nergens het logo tegen van de maatschappij en het waren ook allemaal bestemmingen die veel dichterbij lagen. Een man wist me te vertellen dat de juiste haven tien kilometer verderop lag. Dat was dus een recreatiehaven, ik kwam hem later weer tegen en hij had zich vergist in de richting. 180° de andere kant op vond ik een haven en auto's die maximaal bepakt waren, met zoveel bagage op het dak dat de vering helemaal ingedrukt was. Ik ben bij de juiste haven, dat is duidelijk. Even later kreeg ik een escorte naar de locatie waar ik mij ticket kon ophalen. Na drie uur had ik mijn ticket en de locatie waar ik om tien uur weer moest zijn. Even terras opzoeken en de overige uurtjes vullen. Om half negen was ik weer bij de locatie en snel kreeg ik een escorte naar de boot. Daar nog even de paspoortcontrole en ik mocht de boot op, althans, het is een volledige cruiseship. Inchecken, spullen naar mijn kamer met raampje en douchen. Daarna rustig afwachten tot de boot vertrekt, dat wil ik niet missen.
Nadat ik Italië uit had gezwaaid zocht ik mijn bed op. Doordat de hele boot trilde, dus ook mijn bed, kwam ik wat moeilijk in slaap. Ik werd dus ook niet zo uigerust wakker en halverwege de ochtend werd ik al duizelig. Ik ben echt niet gemaakt voor het leven op een boot. Ik heb de hele tocht niet veel gedaan:
- lezen
- filmpje kijken
- genieten van live muziek
- kletsen met wat mensen
- veel slapen.
Na slechts 20 uur meerde we alweer aan, Barcelona. Dat ging snel, op de kaart lijkt de afstand die we nu overbrugt hebben even ver als wat we nog moeten, maar de rest van de reis duurt toch echt het dubbele, 40 uur. Blijkbaar geeft de bolling van de aarde een vertekend beeld.
En na de derde nacht zag ik dan toch eindelijk Marokko in de verte. Nog een paar uurtjes en dan sta ik op Marokkaanse grond! Het voelde echt heerlijk toen ik de kettingen die ervoor zorgen dat mijn motor niet omvakt eraf kon halen en mijn motor kon starten. Rustig rij ik de schans af en jaaaa, eindelijk in Marokko! Nog even door de duane en ik rijd over een prachtige weg door de groene bergen van Marokko, Italië valt echt in het niets met dit. Een uurtje en heel veel indrukken later, kom ik aan in Chefchaouen. De stad die jaarlijks blauw en wit wordt geschilderd, daar moest ik toch echt even langs. Ik heb daar een klein hotelkamertje met een gezamelijke maar zeer koude douche (temperatuur in de badkamer).
Lopend door de stad is me misschien wel vijftien keer gevraagd of ik hasj wil, nou liever niet. Ik word zo vaak lastig gevallen, beetje irritant. Dit kleine plaatsje is wel erg gezellig en ik ontmoet een oude man, hij nodigt me uit voor thee bij zijn huis. Gelukkig spreekt hij Engels en kletsen we zo een uurtje, zijn vrouw was onlangs overleden. Hij moest even weg om te bidden en tien minuten later was hij terug. Vervolgens liet hij mij nog de geweldige waterval zien, zoals hij het omschreef. Het was niks bijzonders, waar het water vandaag stroomde was immers van beton. De berk erna vond ik toch echt veel mooier, maar dat kon hij niet begrijpen. Natuur is hier blijkbaar niks bijzonders, bouwwerken wel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
