Baby's, kamelen en andere verhalen

Zo, Oezbekistan en Turkmenistan zijn doorkruisd en ik ben in het achttiende land Iran aangekomen. Ondertussen heb ik er ruim 16 duizend km op zitten en ben ik over een kleine twee weken in Tbilisi (Georgië) samen met m'n pa en broer. Ze komen even langs, echt super tof!

Oezbekistan: erg mooi land met ondanks het klimaat veel groen (lang leve vele irrigatie systemen). Wat erg mooi is om te zien zijn de prachtige moskeeën, zandhuizen en katoenvelden waar talloze vrouwen katoen aan het plukken zijn. De bedden zijn welerg hard, net als de kussens, maar alles beter dan de grond. Wel is Oezbekistan erg gericht op toerisme, doordat er eigenlijk maar een route door het land is ben ik nergens zoveel reizigers tegengekomen als in Oezbekistan. Van motorrijders, fietsers tot hitch hickers. Alle straten zijn schoon, niet door de regen maar omdat ze alles nat houden. Met de tuinslang, emmers water zorgen ze ervoor dat stof geen kans krijgt (mochten ze buiten de steden ook wel doen xd).

Turkmenistan: in de laatste stad van Oezbekistan heb ik meerdere mensen gesproken die al door het land waren gekruisd. Over de grens hoorde ik verschillende verhalen, vaan heel soepel tot geschreeuw en omkoping om niet de nacht in niemandsland te hoeven blijven. Overal waar ik was werd er naar me gezwaaid, getoeterd en met groot licht geseind. Duidelijk zijn reizigers op de motor unique hier. En uiteraard moet ik tich keer poseren voor de camera. De steden zijn een zeer groot contrast tot het landschap, al het woestijn, kamelen en droogte tot parken en fonteinen in de steden. Je merkt wel dat de regering wat vrijheid beperkt (zacht uitgedrukt). Even op een bankje zitten en je wordt verteld dat je door moet lopen. Ben je geen moslim of katholiek word je opgepakt, facebook en skype zijn geblokkeerd (waarschijnlijk nog meer) en foto's van overheidsvebouwen is uit ten boze. Foto's maken van iets waar de afbeelding van de president op staat was al helemaal verboden. Dit was erg lastig om niet te doen, aangezien overal een afbeelding van de president te zien is. Zo was het brood tot nu toe altijd nog wel iets van luchtig, in Turkmenistan is en net een taaie pannenkoeken.

Iran: wat moet ik daar nou over zeggen. Geweldig! Het beste land tot nu toe! Ondanks dat het verkeer in de steden erg gevaarlijk is (ook voor voetgangers, verwacht maar niet dat er uberhaupt een auto stopt bij de zebrapad) is het landschap adembenemend en de mensen unique gastvrij en behulpzaam (echt een ervaring wat ik voor de rest van mijn leven meeneem). Alle bergen afgewisseld met woestijnen, oude auto's en prachtig versierde vrachtwagens (alsof ik in Pakistan/India ben), prachtig handwerk en grote contrasten tussen de steden en dorpen.


Dag 62, Tashkent

Eerst maar even geld wisselen, $100, daar kreeg ik driehonderd briefjes van 1000 sum voor terug. Mijn portemonnee is in Oezbekistan dus niet praktisch. Voortaan doe ik de stapels geld in mijn grote broekzak.

In het hostel waar ik zit is het goed druk, we hebben met z'n drieën buiten geslapen omdat er geen bedden meer vrij zijn (nadeel van niet reserveren, maar ik ben in ieder geval geregistreerd). Samen met een Frans stel zijn we de stad gaan verkennen. Overal zijn moskeeën te vinden, al lijken ze qua stijl allemaal op elkaar. De stad is vrij modern, maar met genoeg oude elementen. Wel moeten we uitkijken met foto's maken omdat dat niet van alles mag. Met regelmaat schreeuwt er iemand dat we geen foto's mogen maken. We zijn in de avond eerst nog even langs de bazaar gegaan voor een lokale shasliek (of hoe je dat ook spelt). Ze zijn erg populair in dit gebied. Later naar een restaurant gegaan waar veel lokaal voedsel wordt geserveerd. Daar ontmoeten we een te mondige Oezbeek die ons vergezeld bij het avondeten. Voor nog geen $4 hebben we een bord vol soort van spaghetti en twee bier. In de avond hebben we samen met andere mensen uit het hostel een spel gedaan en de man van het hostel speelde nog op zijn Oezbeekse gitaar en zong erbij. Vanavond kan ik binnen slapen.


Dag 63, Tashkent

Alweer de dag begonnen met een heerlijk ontbijt van het hostel. We ontbijten als groep, erg gezellig. Vandaag heb ik uitgetrokken voor onderhoud. Ik help een Fransman en een Japanner met onderhoud van hun fietsen, ook op reis blijf ik fietsen onderhouden. Mijn motor controleer ik grondig, naast banden oppompen en wat boutjes aandraaien hoefde er niet veel te gebeuren. Ik liet mijn motor schoonmaken, $2 en drie kwartier later glimt ie weer. Toen ik terug reed naar het hostel werkte mijn toerenteller niet meer, was er water in de stekker van de cdi-unit gekomen (gekukkig bleef de schade bij de toerenteller). De volgende keer maak ik hem zelf weer schoon. Daarna wilde ik het hoogste gebouw van centraal Azië beklimmen, maar foto's maken was verboden en het kostte ook nog eens $20, zo mooi is de uiticht over se stad toch niet. Omdat ik niet al mijn geld had aangegeven bij de grens heb ik de rest verstopt in mijn motor, want alles wat ze meer vinden houden ze. In de avond samen met de Fransman(fietsende) en een Indiaase Amerikaan gegeten.


Dag 64, Tashkent naar Samarqand, 290 km.

Ik wilde eerst even tanken, alleen een station vinden met benzine met een octaan gehalte hoger dan 80 was erg lastig. Maar uiteindelijk gevonden, zuiderlijker in Oezbekistan zou het nog wel onmogelijk kunnen worden. De weg was best mooi, hier en daar wat gaten, maar goed te doen. Mijn standaarden zijn ondertussen al aardig bijgesteld, zolang ik veilig kan rijden is de weg al goed. Ik zie verbazingwekkend genoeg nog erg veel groen. De dorpjes die ik doorkruis zijn klein maar fijn, overal is er een klein winkeltje te vinden en de huizen zijn degelijk. Onderweg word ik aangehouden omdat ik 44 te hard reed in de bebouwde kom. Ik moest een straf betalen maar de agent had nog niet gezegd hoeveel. Een andere mamn die ook staande was gehouden begon tegen me te praten en stelde veel vragen over mijn reis. De agent loopt even weg naar de andere agenten en de man gebaarde zo van: rij maar door. Ik reed langzaam weg terwijl de agenten me zet verbaasd toekijken. Dat scheelde me dus een boete aangezien ze toch te lui zijn om achter je aan te gaan. In het hostel aangekomen loop ik eerst tegen een grote vogelkooi aan vol met parkieten en soorten waar ik de naam niet van ken. Het hostel is erg verlaten, maar toch moest ik direct mijn motor binnen zeggen. Ze willen niet dat andere mensen weten dat er buitenlanders verblijven. De gastvrouw is erg vriendelijk, ik krijg thee en veel meloen. Ik bleef vandaag in het hostel, het was al wat laat en ik blijf toch vier nachten in Samarqand omdat ik tijd moet rekken omdat mijn visum voor Turkmenistan pas over een week ingaat.


Dag 65, Samarqand

Ik heb op de zeer langzame en uitvallende internetverbinding heb ik een toeristische plattegrond van de stad gevonden. Ik heb vandaag bijna alles kunnen bezoeken. Het is een redelijk moderne stad met in tegenstelling tot Tashkent veel winkels. Naast de allemaal op elkaar lijkende moskeeën (maar blijven mooi en groots) zijn er overal zeer goed onderhouden parken, erg mooi om te zien. Ook nu weer moet ik uitkijken waar ik foto's van maak. Ik zag een man met een grote zak vol met geld, alsof hij de bank had overvallen, maar meer dan 10.000 dollar zou het niet geweest kunnen zijn. Wel erg bijzonder, zeker omdat de zak iets doorschijnened was.


Dag 66, Samarqand

Een dagje niks, ik word er wel een beetje moe van. Ik had emailcontact met de Indiër die ik in Tashkent had ontmoet. Hij zat in een ander hostel in Samarqand. Ik ging hem tegen avondetentijd opzoeken. Hij was er niet. Wel ontmoette ik twee Fransen op de motor. We scoren in een restaurant wat te eten. Daar ontmoeten we ook de twee Nederlanders die ik bij de Oezbeekse grens was tegengekomen, samen met twee andere motorrijders. Tijdens de avond zien we nog een groep mensen over straat lopen met een grote fakkel. Ze vieren een bruiloft, wat van letterlijk 200m afstand te horen was.


Dag 67, Samarqand

De biertjes hebben me denkmik niet goed gedaan, want ik voel me niet erg fit. Na een paar afleveringen van Suits besloot ik de rest van de stad met de motor te verkennen. Naast een begraafplaats inclusief sakrograven was er niks bijzonders meer. Tegen de avond keer ik terug en betaal ik de gastvrouw incl. $5 fooi voor de thee en meloen. Ze stond erop dat ze die avond voor me ging koken, daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.


Dag 68, Samarqand naar Buxoro, 270km.

Het landschap is al wat kaler geworden, een beetje bergachtig en zanderig. Onderweg ben ik twee keer staande gehouden door de politie. De eerste keer heb ik geen idee waarom, hij wilde dat ik meekwam naar het bureau, daar zei ik dus mooi nee tegen, al snel kon ik weer verder. De tweede keer negeerde ik maar gewoon, ik ben die politieagenten een beetje zat. Het is wel iets kouder geworden, het is onder de 30°, wel even wennen. Wel ben ik heel veek reizigers tegengekomen, twee groepen motorrijders en drie fietsers, maar dit is ook de zowat enige route door Oezbekistan. In Buxoro had ik een hostel, toen ik er aankwam was er ook een andere motorrijder (duitser). In de slaapzaal waren twee Nederlandse meiden waar ik die avond samen mee de stad door ben gelopen. Terug in het hostel heb ik laat gegeten (werd gekookt door de gastvrouw) en samen met wat andere mensen gekaart. De Indiër die ik in Tashkent had ontmoet was dezelfde dag als ik ook in dit hostel aangekomen.


Dag 69, Buxoro

Ik ben nog wel even in Buxoro omdat ik tot 15 september moet wachten (visum Turkmenistan). Ik heb eerst ontbeten. Daarna ben ik de stad gaan verkennen. Het is een klein maar heel mooi centrum. Heel veel zandhuizen, kleine steegjes en veel moskeeën. Het is er helaas wel erg toeristisch, er is zelfs een bus vol Nederlanders, maar de Duitsers zijn dik in de meerderheid. Tegen lunch kom ik een locak tegen die me uitnodigd voor de lunch. Zijn dochter maakte verse soort van grote ravioli maar met groentes erin. Beetje zoetig maar erg lekker. Ik sprak met hem af dat ik er in de avond ook zal komen eten. Teug in het hostel bleek er nog een motorrijder gekomen te zijn, nog een Duitser. Samen met de Indiër drink ik een koppie koffie met een lokaal lekkernij, daar ontmoet ik een Iranees die in Mashad woont en hij nodigde me uit om bij hem te verblijven als ik daar ben. Daarna gingen we naar de locak toe voor het avondeten, de Indiër is erg kieskeurig wat eten betreft en hij laat het grootste deel staan. Wel erg leuk om zo bij een local op de grond te eten, want aan tafel met stoelen zit er niet in in deze landen.


Dag 70, Buxoro

Zo, eerst maar even benzine zoeken. Na een klein uur eindelijk een station gevonden met octaangehalte 80, meer zat er niet in. Daarna met de motor nog door de stad gereden, maar naast het centrum en een bazaar bij het busstation is er niks te beleven. Al was de bazaar wel leuk omdat er alleen locals waren en geen toeristen. Voor lunch ben ik samen met de Indiër en een Duitse hitchhiker bij een andere bazaar wat wezen eten. Veel keuze heb je hier niet, er bestaan maar drie gerechten. Soort rijst met wat vlees erdoorheen; soort noedelsoep met grote stukken vlees, aardappel en groente of shasliek met een salade. Overal wordt ook brood bij geserveerd en thee bij gedronken. Ik ben ondertussen dus een echte theeleut geworden. Ik heb er nog even wat dollars kunnen pinnen, best bijzonder omdat het de eerste pinautomaat is die ik zie in Oezbekistan en er komen alleen dollars uit. Daarna nig naar een soort burcht geweest, erg groot en oud. Ook dit gebouw/ding weer zandkleurig en half uit elkaar vallend. In de avond heb ik in het hostel gekaart met wat mensen. De Indiër had spaghetti gehaald, maar hoefde dit niet omdat het dikke slierten waren, scheelde mij weer een avondmaal, ik vond het best lekker. Daarna ben ik naar de kroeg gegaan waar ik had adgesproken met motorrijders die ik in Samarqand had ontmoet, ook een van de twee Nederlanders met de auto komt erbij. Later komt er nog eem Nederlandse fietser erbij die naar Thailand aan het fietsen is. Hij is ook die nacht jarig, dus dat vieren we ook nog. Terug in het hostel kijk ik zeer verbaasd op als ik een baby in de slaapzaal zie liggen, dat zouden ze moeten verbieden.


Dag 71

Ik heb best redelijk geslagen, ondanks de baby (lang leve oordopjes). Vandaag blijf ik in het hostel om aan mijn planning te werken. Pa en Jeroen hebben ondertussen een vlucht naar Tbilisi geboekt, dus ik moet wel op tijd aankomen. Ook voor Esther is het fijn om te weten wanneer ik in Griekenland ben aangezien ze me daar komt opzoeken. In de loop van de dag komen er nog twee motorrijders, het wordt een volle boel zo. Vijf motoren naast elkaar, best een mooi gezicht. Voor de planning had ik maar een internetcafé opgezocht, de wifi is nou niet bepaald snel en valt telkens uit. Samen met de motorrijders hebben we een gezellige avond vol met bier, meloen en veeld eten. Morgen vertrek ik naar Turkmenistan. We hebben veel ervaringen uitgewisseld, zo weet ik meer wat me te wachten staat.


Dag 72, Buxoro naar Mary, 415km.

Spannende dag voor mij vandaag, ik ga het gesloten Turkmenistan in. Ik kon alleen een transit visum krijgen, dat betekend dat ik slechts vijf dagen heb die vast staan (15 tot 20 september). De grens opent om negen uur en ik was er een kwartiertje later. Een kilometers lange rij van vrachtwagens stonden de hele nacht al te wachten, deze passeer ik. Als ik dat niet doe sta ik hier over twee dagen nog steeds. Oezbekistan uitgaan ging erg gemakkelijk, het duurde wel even door twee bussen met toeristen, maar zonder gezeur. Mijn bagage werd niet eens gecontroleerd, volgens mij zijn ze dat vergeten. Toen kwam ik in niemandsland, iets van drie km lanfe weg. Voor de mensen op de voet was er een pendelbusje. De Turkmeense geens ging ook soepel. Ook nu kostte het veel tijd door de vele mensen, maar ik werd vriendelijk geholpen. Toen ik mijn motor wilde invoeren zei de duanier, pauze. Hij sloot het kantoortje met mijn paspoort nog binnen. Hij zou over tien minuten terug zijn, twintig minuten later was hij terug en mijn motor was ingevoerd. Nu alleen nog de bagagecontrole, maar die hadden uiteraard ook net pauze. 1,5 uur later werd mij bagage in vijf minuten geinspecteerd en ik kon weg. Tijdens het wachten heb ik samen met wat truckers de tijd gedood. Ik kwam bij de slagboom (ingang naar Turkmenistan). De man gebaarde dat ik kon komen, ik reed er naartoe en toen moest ik weer weg. Toen ik weg was gebaarde hij dat ik weer kon komen en ik mocht door (stom machtsspelletje). Al snel kwam ik bij ee tolbrug waar ik zeker van weet dat ik ben afgezet. Ik had er al een punt van gemaakt en na wat geschreeuw heen en weer besloot ik maar te betalen. Tien , minuten later werd ik staande gehouden door de politie bij een controlepost, paspoort getoond en ik kon weer verder. Sindsdien negeer ik elke stopteken van de politie, ik ben ze een beetje zat aan het worden. Ze komen gekukkig niet achter me aan, maar ik zwaai wel vriendelijk als ik doorrijd. Turkmenistan is echt leeg, alleen , maar woestijn met uitgedroogde bosjes en wilde drommedarissen (incl. baby drommedarissen). Ik wil vandaag zo veel mogelijk km-ers maken om de kans om er te lang over te doen te verkleinen. Eenmaal in de plaats Mary aangekomen wordt het al donker. De hotels waren mij te duur, dus toen ik bij een winkeltje wat te drinken kocht (van de autowasserij) vroeg ik of ik mijn tent op hun terrein mocht zetten en dat was oke. Zo ben ik midden in de stad aan het "wild" kamperen. Aan de overkant van de weg was er een winkeltje waar ik wat eten wilde scoren. Ze hadden niks, maar ze bestelde wel pizza voor me. Een 17 jarige jongen runt de avondwinkel voor zijn vader. Een engels sprekende vriend komt er later bij net als de helft van zijn familie en vriendengroep. Hij sloot de winkel om mij met de auto de stad te laten zien (een vriend van hem was 18 met een rijbewijs en de auto van zijn zus). Uiteindelijk mocht ik ze niet betalen voor het eten en drinken en ze geven me zelfs een te ongezonde ontbijt mee (snicker, zonnebloempitten, frisdrank en een cakeje), maar de bedoeling was goed en veel gezonds hadden ze ook niet in de winkel. Tijdens het rijden was er een stuk van mijn achterband afgescheurd, wel erg mooi. Het was alsof er op dat stuk gewoon geen profiel meer was, dus ik vond het veilig genoeg om ermee door te rijden.


Dag 73, Mary naar Asgabat (hoofdstad), 355km.

Ik werd om zeven uur wakker gemaakt omdat er een truck moest passeren die schoongemaakt moest worden. Lang leve mijn tent die geen haringen nodig heeft (zeker omdat ik op een betonnen ondergrond sliep) pakte ik mijn tent op en zette die een meter verder neer. Daarna wezen douchen onder de koude slang (meer was er niet), maar ik was wel gelijk wakker. Even wat ontbeten en weer op pad. Ik vond het een gek idee om in de stad te kamperen. Ook al sliep ik op privé terrein, mijn tent was via de weg te zien en ik wist niet hoe de politie die uiteraard geen Engels praten erop zouden reageren. Maar gelukkig had het niet voor problemen gezorgd. Onderweg kwam ik naast al het zand, droge bosjes ook drommedarissen tegen. De weg was gisteren best goed naar Mary, maar vandaag is er veel werk aan de weg, wat betekemd dat er een tijdelijke weg is. Deze is gemaakt door een hoop stenen te dumpen en klaar. Mijn achterband verloor hierdoor heel veel profiel. Vele noppen waren afgescheurd tot aan het nylon aan toe. Zeker 10 plekken met open nylon van 5 bij 10 cm. Ik besloot de laatste 150km rustig door te rijden en in Asgabat mijn achterband maar te vervangen (gelukkig had ik een reserveband mee). Gelukkig kwam ik zonder lekke band aan. Tijdens mijn band vervangen (na inchecken in het hotel) kwamen er een paar nieuwsgierige locals kijken en hielpen zelfs mee voor zover dat kon. Achteraf hadden we samen bier en wodka gedronken naast de bbq (uiteraard weer gratis). Voor zover ik de stad al had gezien was ik erg onder de indruk van de rijkdom.


Dag74, Asgabat.

Vandaag wilde ik de stad met de motor gaan verkennen, maar toen ik de motor startte merkte ik gelijk dat het vermogen weg was. Omdat dit al eerder was gebeurd wist ik gelijk wat het was, zwarte bougies. Deze eerst maar vervangen voordat ik de stad in ga. De stad was erg bijzonder, letterlijk alles is groots, uniek van vorm en van wit marmer. Overal veel groen (ondanks dat het in een woestijn ligt), maar door de kilometers aan irrigatie slangen krijgen alle planten water. Om toch foto's als herinnering te kunnen hebben had ik mijn camera altijd paraat. Ik stop met de motor als ik iets moois zie (bijna constant), dan maak ik snel een foto en rij ik verder. Er is heel vaak tegen me geschreeuwd en gefloten van een afstand dat ik geen foto mocht maken. Maar ik zorgde er wel voor dat ze te ver waren om mij op tijd te bereiken.


Dag 75, Asgabat naar Mashad (Iran), 290km.

Ik ben vroeg uit de veren gegaan om optijd bij de grens te zijn. Al snek kwam ik bij een hek aan waar ik mijn paspoort moest tonen. Heel veel vrouwen voor het hek aan het wachten tot ze erdoor mochten. Overduidelijk was dit niet de grens, die zou pas 30km verder zijn. Vervolgens volgde er 30km lege weg door de bergen, erg mooi! Bij de Turkmeense grens aangekomen kwam ik dezelfde groep tegen als toen ik Turkmenistan in kwam. Ook een oude vrouw die in haar eentje aan het backpacken was. Deze grensovergang ging best vlot, mijn bagage werd naast even koffers open doen niet grondig geïnspecteerd. Bij de Iraanse grens was het al duidelijk vroeg druk geworden, iedereen wachtte netjes op de stoelen in de wachtruimte tot het hun beurt was. Naast dat het even duurde was alles wel goed geregeld. Daarna liep ik door en sprak een man me aan die me letterlijk bij het handje nam en me hielp met alle papierwek (incl. carnet du passage) voor mijn motor. Dit duurde in totaal een half uurtje, ik wisselde wat geld bij een man die dollar riep en ik reed Iran in. Maar voordat ik Iran echt in was hoorde ik een knal en toen heel veel geschuur, mijn koffer was eraf gevallen en gleed over het asfalt. Deze voortaan maar met een spanband vastmaken. In Iran volgde de ene naar de andere mooie weg door de bergen. Een beter begin had ik niet kunnen wensen. Weinig verkeer, de mooiste uitzichten en bochtige wegen. In Mashad aangekomen moest ik opzoek naar een plek om te slapen. Ik wist dat Iran wat duurder zou zijn dan ik de afgelopen tijd gewend was, maar 40 à 70 dollar per nacht gaat me toch echt te ver, anders ben moet ik wel heel snel weer naar huis. Ik zocht een ander hotel op waar de oude backpackster naar toe ging, dacht die zal wel voordelig zijn dan, maar dan moet ik die wel kunnen vinden. Een motorrijder (100cc motor) zoals die hier heel veel voorkomen in de stad wees me de weg. Bij het hotel aangekomen vroeg hij of ik niet bij hem wilde overnachten. Het hotel waar we bij stonden was overduidelijk de duurste tot nu toe. Dat aanbod nam ik maar al te graag aan. Bij hem thuis eerst even gedoucht en daarna kreeg ik wat te eten. In het huis woonde de complete familie, van overgeootmoeder tot achterkleinkinderen. Helaas sprak niemand Engels, behalve de dochter van de motorrijder die begin van de avond thuiskwam. In de avond waren we met een clubje naar het park gegaan. Samen met die dochter door het park gelopen terwijl ze wat over Iran vertelde en met name de gebruiken. Nederland is toch wel veel opener. Ik heb ook zo mijn twijfels hoe leuk iedereen die "verplichtingen" en "verboden" vind. Ben ik toch blij met de Nederlandse vrijheid. Maar iedereen is wel super vriendelijk en her verkeer is super hectisch in de stad. Tegen twaalfen waren we terug en volgde er nog een paar kaartspelletjes en plannen voor de volgende dag.


De rest van Iran volgt snel weer. Al zeg ik nogmaals, Iran is top!