In de Balkan.

Mijn avonturen in bijzondere landen zijn voorbij. Althans zo voelt het. Wel heb ik Marokko nog in het vooruitzicht, waar ik ook best naaruit kijk. Ik ga zigzaggend door zuidoost Europa om zo de landen inclusief hoofdsteden waar ik nog niet ben geweest gehad heb. Ik ga de landen zelf niet echt ontdekken, maar ik houd het slechts bij de hoofdsteden. Ik moet eerlijk zijn dat mijn tijd in deze landen als het minste tot nu toe ervaar. Voor mijn gevoel niet zulke bijzondere landen, koud weer (heel vervelend) en te westerlijk. Maar ik ben wel blij dat ik dezs landen heb mogen doorkruizen. Het heeft me toch een beter beeld gegeven van Europa en ik heb ook mooie rijdagen gehad.

Dag 134, Argos naar Petalidi, 160km.

Ik stond lekker betijds op (voordeel van kamperen). Na mijn ontbijt, gewoon voor de tent en niet in het restauranttje vervolgde ik mijn weg door Griekenland. Ik had al een mooi deel van Griekenland gezien. Bergen, olijfbomen, etc. Maar nu kreeg ik toch een ander beeld van dit land met ontelbaar eilanden. Wel bergachtig landschap, maar dan vol kalmte en heel veel soorten bomen die de omgeving echt Grieks liet aanvoelen. Ik stopte in Sparti, maar dat stelde weinig voor. Ik reed door naar de volgende grote plaats om een plekje te vinden om te overnachten. Goedkoper dan 35 euro kon ik niet vinden dus ik zocht verdee. Het was dan ook een drukke plaats aan het water maar niet groot genoeg voor hostels. Ik reed verder zag dat mijn navigatie wat campings in de buurt had. Helaas waren ze allemaal gesloten en een afgezonderd plekje om te wildkamperen kwam ik ook niet tegen. Uiteindelijk kwam ik in een kleim dorpje aan dat zich ook aan het water bevond. De vrouw van de kiosk zag dat ik de weg zocht en hielp me. Ze wees me in de richting van een hotel. Het bleek een gebouw te zijn dat volledig ingerichte appartementen verhuurde, de prijs was gunstig die nam ik dat voor een nacht. Daarna ben ik terug gegaan naar de kiosk waar haar vriend ondertussen ook was. We dronken samen een biertje tot haar baas kwam, ze werkt voor 20 euro acht uur per dag. "Er is te weinig werk, ik heb civiele techniek gestudeerd maar kan niet aan een beter betaalde baan komen dan dit."

Dag 135, Petalidi naar Patras, 230km.

Mijn dag begon zoals gewoonlijk met een ontbijt op mijn kamer: gebakken eitje, toast, fruit en beleg (heerlijk zo'n eigen keuken). Ik reed vervolgens eerst een stuk door het prachtige binnenland, daar reed ik langs een waterval waar ik wel even een kwartier over zeer smalle en begroeide paadjes moest lopen. De waterval was mooi, echt een perfect plaatje. Tot ik terug wilde gaan lopen en merkte dat mijn sleutels niet meer in mijn broekzak zaten. Die kon overal wel liggen, ik had er dus weinig vertrouwen in dat ik die ging vinden. Na een kwartier zoeken zag ik hem op een rots liggen in het snel stromend water. Ik heb daar wel heel veel geluk gehad. Mijn weg ging vervolgens met de kust aan mijn linker zijde richting Olympus. Vol grote verwachtingen van DE stad van de olympische spelen zoals ik aankwam, hoe teleurgesteld ik weg ging. Een paar ruïnes en wat souvenirwinkeltjes en dat was het. Maar de weg ernaatoe was wel mooi, net als de weg ervandaan, misschien zelfs wel mooier. Het werd al donker, wat goed uitkwam omdat ik wilde gaan wildkamperen. Maar ik kon maar geen vlak stukje gras vinden. Wel had ik het strand overwogen, maar die was zo smal dat ik bang was dat ik in de nacht weer wakker word van een waterbed. Dus maar een hotelletje gepakt en op het balkon gekookt.

Dag 136, Patras naar Sarandë, 330km.

Een grote en moderne brug die duidelijk nog niet af was bracht me naar de overkant van het water. Daar aangekomen moest ik €1,5 betalen, zo mooi was die nou ook weer niet. Daarna vervolgde ik mijn weg door de bergen, ben blij dat ik niet verder was gaan zoeken naar een campeerplek. Overal zou ik zo naar beneden rollen of in iemands tuin liggen. Het weer was mooi, net als de weg. Hoe dichter ik bij de Albaanse grens kwam hoe armoediger de huizen en auto's werden. Ook de mentaliteit veranderde, tankbediendes die tijdens het tanken een sigaret in de mond hebben meer. Toen ik zonder problemen de grens over was kon ik dit duidelijk merken. De wegen waren slecht, ik kwam krottenwijken tegen (van voornamelijk autoonderdelen en plastic zeil), oude auto's en de huizen konden ook wel een beurtje gebruiken. Het is nog niet zo erg als in Moldavië, maar daar houd het ook bij op. In Sarandë had ik een hostel. Het is alweer eind novembe4 en dat is te merken aan de gasten. Er is er naast mij maar een, hij heeft een puppy bij zich die hij gered had uit een nest omdat het nest op straat gedumpt zou worden. Nu probeerde hij er een huis voor te zoeken. Hij wilde even hardlopen en vroeg mij even erop te passen, super levendig hondje!

Dag 137, Sarandë naar Tiranë, 290km.

Vanaf vandaag zal ik niet lang in elk land verblijven waar ik in kom. Ik wil graag alle zuid-oost Europeaanse landen bezoeken die ik nog niet gehad heb. Het begint langzaam aan wat kouder te worden. Zo was het in Zuid Griekenland nog 20 graden, moet ik het nu met slechts de helft doen. De route naar de hoofstad was best leuk, wat bochten hier en daar voor de motorrijder, wat kuilen in de weg om scherp te blijven en uitizcht om de rit aantrekkelijk te maken. Er zaten ook genoeg vlakke stukken bij waar ik wat meters kon maken. Zo verliep de dag bewolkt en vlot. In Tirane aangekomen begon het net te regenen, ik was optijd binnen dus. Ze vertelde me dat het de dag ervoor zwaar had gehageld en geregend. Dat verklaarde ook alle pompen om ondergelopen kelders leeg te pompen.

Dag 138, Tiranë.

Er gaat een riviertje (al lijkt het meer op een kanaal) door de stad. Als je deze in de lengte bekijkt zie je heel mooi de bergen op de achtergrond. De stad is niet erg groot en is ook niet zoals ik een stad zal omschrijven. Het centrum bestaat uit overheidsgebouwen en er zijn weinigwinkels te verkennen. Hier en daar wel een terrasje waar ik dan ook gretig gebruik van maak. De zon voelt best warm aan op mijn blote armen. Het is heel ander weer dan gisteren. Hier en daar zijn wat demonstraties, taxichauffeurs en een groep jongeren (geen idee waarover, Engelse banners gebruiken ze niet). Er is dus veel politie op straat en de sfeer is duidelijk gespannen. Er zijn ook voorbereiding voor een groot evenement, een grote chaos in de stad dus. Als avondeten eet ik mijn restje op van gisteren, had immers voor twee dagen gekookt (spinazi, aardappels en een karbonaat). Heerlijk om af en toe zo Hollands te eten. Vandaag heb ik ook mijn bootticket geboekt van Italië naar Marokko, het staat nu vast wanneer mijn volgende deadline is: 13 december te Livorno(Italië) om half twaalf 's avonds. Zestig uur op de boot, dat wordt nog wat.

Dag 139, Tiranë naar Pristine, 250km.

Ik neem de grote weg naar Kosovo, de Albanees uit het hostel had er met trots over verteld. Tien jaar geleden hebben we deze weg gekregen en is onze reistijd gehalveerd. Dat wil ik best geloven, want naast deze grote weg bestaan er alleen maar zeer kleine wegen door de dorpjes heen wat heel erg ophoud. De weg was dat die er al tien jaar lag nog niet af. Ik denk dat hij bedoelde dat ze er tien jaar geleden begonnen met bouwen. Verschillende bruggen hadden nog maar een helft wat betekende dat er telkens van rijhelft gewisseld moest worden. Maar verder prachtig asfalt dat slingerend door het berglandschap ging. Bij de grens moets iknog even een verzekering kopen omdat Kosovo een eigen land is, maar nog niet door iedereen zo erkend wordt. Zo ziet de groene kaart het nog als onderdeel van Servië. Voor de komende olympische spelen worden ze voor het eerste keer als land erkend. In Kosovo nam ik wat kleine wegen om ergens een lunch te scoren. Dat ging best makkelijk, maar wat ik onderweg zag deed me toch realiseren dat Kosovo niet rijk Geïmproviseerdeerde wagens (chassis, motor en twee stoelen), oude gedeukte auto's en overal marktjes. Het landschap werd wat vlakker en groener, niet qua bomen maar met grasvelden. In de stad kon ik mijn hostel niet vinden, maar al snel vroeg er een man of hij mij de weg kon wijzen. Hij was ook motorrijder, melde hij gelijk even om vertrouwen te wekken. Hij wist me na slechts twee minuten voor rijden met zijn auto mij het hostel aan te wijzen. Even inchecken bij een hyperactieve host en ik had een nette kamer met zelfs gordijntjes bij de bedden.

Dag 140, Pristine.

Het hostel lag aan de grote winkelstraat van het nieuwe centrum. Als je deze straat volgt kom je in het oude centrum aan met wat kerken en moskeeën. Hier vond ik ook weer een bazaar waar ik heerlijk warme schapenwollen sokken scoorde. De kou dringt helaas te snel door de laarzen heen. Het nieuwe centrum bood voornamelijk wat winkels en een voetbalstadium waar net een wedstrijd begon, helaas kon ik geen kaarje krijgen dus keek ik de eerste helft zoals veel mensen op het dak van het winkelcentrum wat ernaast stond. Helaas kon je daarvandaan een doel niet zien, maar wel gratis en de politie vond het wel oke. Er zou hovenop de heuvel/berg een gedenkmonument zijn, na een lange klim was het al een vervallen betonnen plek vol graffiti terwijl het nog niet eens af was. Wel had ik er een mooi uitzicht over de stad. In het hostel was het overigens best druk, veel jongeren wat voor een gezelige boel zorgde.

Dag 141, Pristine naar Podgorica, 280km.

Tussen Kosovo en Montenegro ligt er niet een grote weg dus ga ik over de kleine wegen. Ik heb sinds tijden niet zo lekker gereden, niet zulke mooie uitzichten gehad en zo lang over zulke kleine wegen gereden. Van bijna het begin tot het einde reed ik over wegen van een auto breed. Soms wel vervelend met inhalen of tegemoetkomend verkeer, maar zoveel auto's kwam ik niet tegen. In Kosovo wilde een agent mij bekeuren omdat hij vond dat ik te hard reed. Maar ik was toch echt buiten de bebouwde kom, al was hij het daar niet mee eens. Na hem zwaar geïrriteerd te hebben gaf hij het op, hij had zelfs al meerdere keren op aangedrongen dat ik mee moest naar het bureau. De grensovergang zat op de top van een berg wat ervoor zorgde dat ik best wat sneeuw tegenkwam, ijs op de weg had en dat de temperatuur nietmzo hoog was. Gelukkig kon ik niet hard rijden waardoor ik niet zo last had van de kou. De grens beambten van Montenegro waren duidelijk in een goede bui, zo vaak komt er denk ik ook niet iemand langs en al helemaal geen motorrijder in de winter. Ik kwam met schemer aan in de hoofdstad, ik kon het hostel niet vinden dus nam ik een hotel. Deze was best prijzig en ik had zoekend naar een hostel de stad al wel gezien dus besloot ik maar een nachtje te blijven. De stad stelde nou niet veel voor.

Dag 142, Podgorica naar Sarajevo, 230km.

Hoe mooi de route naar Podgorica was, hie saai ervandaan. Redelijk grote weg door plat en saai landschap. Wel met heuvels in de verte, maar daar hield het ook bij op. De grens werd bepaald zoals bij veel landen door een rivier, alleen was er in het niemandsland een weg naar een hotel/skioord, in welk land ligt dat dan. Je bent immers uit Montenegro ennig niet in Bosnië, misschien wel een belasting/regelparadijs. Eenmaal in Bosnië werd het wat interessanter. Ik lunchte in een houten huisje met houtkachel, en omdat ik nog geen geld had gewisseld kon ik in euro betaleh. Het landschap kreeg wat meer bomen en hoogteverschil. De wegen werden ook kleiner en ik kon weer mensen verbazen in kleine dropjes. Aankomend in Sarajevo duurde het wel even voordat ik in mijn hostel was. Het was erg druk op de weg en aangezien de wegen maar eenbaans zijn schiet dat ook niet op, ondanks dat ik op de motor ben. Mijn hostel was echt super netjes, midden in het oude centrum bij de grite kathedraal en mijn motor kon voor de deur staan.

Dag 143, Sarajevo.

Het is best koud en mijn motorvest over een trui is eigenlijk te koud. De oude stad is erg mooi, maar de kou verpest het een beetje. Ik loop er redelijo snel doorheen, maal wat foto's en zoek een café op. In het café geniet ik van warme koffie met lokale lekkernij. Het was een appel gevuld met room en noten, erg lekker! Het oude centrum had trouwens ook zowel kerken als moskeeën. Kleine straajes met souvenirwinkeltjes en lokale ambachtslieden die hun koopwaar aanbieden. Ik waagte het er weer op, ik verliet het warme café en ging richting het nieuwe centrum. Ik kwam een ijsbaan tegen op een plein, maar wat erachter stond trok mijn aandacht. Het was een bioscoop, in een kwartier begon de film "Dumb and Dumber two". De film leek me wel leuk, kaartje koste maar €2,20 en was Engels gesproken dus heb ik twee uurtjes warm in de bioscoop gezeten. De film was trouwens ook leuk, wel om kunnen lachen. Ik liep nog even naar de fruit en groentes markt om wat fruit in te slaan. Na het avondeten heb ik de casino bezocht waar ik helaas niks gewonnen had, maar het bier was van het huis. Het was best vreemd, want je kon niet met lokale valuta gokken, maar alleen met euro. Wel werd ik als een heer behandeld, wat ook wel weer even geleden was.

Dag 144, Sarajevo.

Na een zeer langzame ochtend ging ik met de bus naar de tunnels die de stad met de buitenwereld verbond tijdens de oorlog. Na een lange rit en een tijdje zoeken kon ik het maar niet vinden, gelukkig stond er een taxi dus liet ik hem mij brengen. Het was toch nog tien minuten rijden, dus lopen was geen optie achteraf, al was het alleen maar om de weg te vinden. Van de 800 meter tunnel was er nog maar 20 meter open voor toeristen, samen met de videobeelden zonder ondertiteling gaf het wel een duidelijk beeld van hoe de situatie was in die tijd. Ook alle huizen daar waren of net opnieuw gestut of zaten vol kogelgaten. Van de Olympische spelen in de jaren 80 was naast wat straatnamen ver te bekennen. De weg terug naar het hostel wilde ik lopend en met de bus doen, ik was al een eind gekomen met lopen icm met liften. Maar ik kon geen busstation vinden, dus voor een paar euro maar weer een taxi genomen.

Dag 145, Sarajevo naar Belgrado, 315km.

De weg richting de grens was redelijk recht, ondanks dat de kaart anders aangaf. Wel hier en daar wat kronkelwegen, maar verdee valse bochten. Eenmaal bij de grens werd ik voor gek verklaard door een Servische duane beambte. Of ik het wel normaal vond om in deze tijd, in mijn eentje op de motor kom rijden. Veelste koud en gevaarlijk en er moest wel een steekje los zitten bij mij. Al geef ik hem geen ongelijk, maar ik vond het voor een niet Nederlander best direct. Toen ik vertelde dat ik al ruim vier maanden op pas was kon hij zijn lach niet meer inhouden en wuifde dat ik verder kon rijden. Het landschap is mooi groen, maar de wegen worden weer groter en drukker. Aankomend in Belgrado merkte ik gelijk dat het best Westelijk was, Sarajevo was al erg westelijl, maar had nog zijn primitieve kenmerken om het netjes te noemen. In Belgrado zit het vol hoge gebouwen, winkels, souvenirwinkeltjes, etc. Ik had een tip gekregen over een hostel die ik al snel vond, alleen vond ik ook wat anders. Een stripclub, misschien mijn motor maar in een andere straat parkeren.

Dag 146, Belgrado.

Ik had erg slecht geslapen, de stripclub zorgde tot in de late uurtjes voor veel geluidsoverlast, dan heb ik het nog niet eens over het slechte bed en snurkende Colombiaan naast me. Helaas had ik al voor twee nachten betaald dus heb ik nog een slechte nacht voor de boeg, de eventuele derde nacht gaat hier echt niet door. Het ontbijt was gelukkig wel goed, ik kon mijn eigen eitjes koken wat ervoor zorgde dat ik voor de verandering geen koud en keihard ei heb. Vandaag loop ik lekker door de stad, het zonnetje schijnt dus heb ik het niet zo koud als in Sarajevo. Er zijn nou niet veel bezienswaardigheden naast een kasteel naast het centrum met een park en uitzicht over de stad. Desondanks vul ik mijn dag goed door ook nog even een café in te gaan die voor de verandering wel Belgisch bier verkoopt. Afgelopen nacht was erg slecht en komende nacht zal wel niet veel beter zijn, dus nadat ik mijn avondeten bereide in de keuken zocht ik na een filmpje gelijk mij bed op.

Dag 147, Belgrado naar Zagreb, 400km.

Ik had geen zin om van hostel te verhuizen om zo langer in Belgrado te kunnen blijven, zo leuk was de stad nou ook niet. Dus dan maar een lange dag rijden naar Zagreb. Bijna 400km tolweg en daardoor 15 euro armer kom ik na een vermoeiende dag aan. Dat doe ik dus niet nog een keer, 400km is al een. Maar dat op een verschrikkelijk saaie tolweg is twee en al helemaal als er geen uitzicht is. Naast de borden dat er wijngaardes in de buurt waren zag ik wat bomen en grasvelden. Om de dag helemaal saai te maken ging de grensovergang ook vlekkeloos. Een positief einde van de dag werd verzorgd door de menigte mensen in de stad die volop in de kerstsfeer was. Overal verlichting, versiering en kraampjes vol met de lekkerste lekkernijen. Na een snelle avondeten heb ik een biertje gescoord om het geruis van de wind uit mijn oren te slapen.