Marokko, prachtig ondanks de toeristen

Na een niet al te plezierige boottocht van 60 uur ben ik in Marokko aangekomen. Al direct merk ik dat het een bijzonder land is. De verschillende landschappen, de Arabische Marokkanen die wat agressiever/directer zijn en de vriendelijke en donkerdere Berbers. De thee heeft ook zo zijn eigen smaak, extra zoet is blijkbaar de manier om thee te drinken. Het was even wennen, maar na een paar dagen kan ik er wel van genieten. Voordat ik Marokko in kwam had het twee weken lang goed geregend, dit merk ik ook aan de nattigheid rondom de wegen. Maar gelukkig is het goed weer nu ik er ben, warme temperaturen overdag, maar zodra de zon weg is is het direct ook koud. De afwezigheid van verwarmingen in de hostels en hotels zorgen voor nachten met een koude neus. De gezegde 'Marokko is een koud land met een warme zon.' begrijp ik helemaal.

Dag 165, Chefchaouen naar Fes, 250km.

Voordat ik nog geen meter had gereden had ik alweer problemen. Een man beweerde de parkeerwacht te zijn en dat het hier betaald parkeren is. 20 Dihram moet ik betalen. Is dat omgerekend nog geen twee euro dus best goedkoop voor een middag en nacht in het centrum. Maar er stond nergens aangegeven dat het betaald parkeren is, 'Dit is Europa niet, welkom in Afrika.' en zwaaide met zijn papieren badge. De host van de hotel bevistigde het en ik betaalde maar, ik probeerde nog te onderhandelen maar dat had geen zin. Toen ik wegreed zag ik pas hoe mooi de stad gelegen was, half tegen een bergwand omringt door het groen. Het was weer tijd om te tanken, ben ik weer in centraal Azië? De benzine was uitverkocht, de volgende plaats had misschien wel, kilometer verderop kon ik mijn tank gelukkig volgooien. Mijn weg bestond voor de rest uit kleine berpasjes wat mijn snelheid goed drukte, vele scherpe bochten maar betrouwbaar wegdek. Er was bijna geen verkeer, maar als ik een tegenligger had zat hij bijna altijd op mijn helft (niet dat de weg zo breed was, 1,5 auto breed). Dat zorgde dus voor genoeg adrenalinestote, op een of andere reden kwam ik ze telkens in de bochten tegen (waren er ook weer kilometers aan bochten dan aan rechte stukken). Halverwege de dag veranderde de weg in een rotsenpad, in plaats van auto's kwam ik nu ezels tegen. Ik trilde bijna van mijn motor, maar het uitizcht was fenemonaal. De kleinde dorpjes die ik passeerde zijn natuurlijk geen toeristen gewend wat voor aanrennende kinderen en verbazende blikken op de gezichten van de ouders zorgde. Ik reed nog langs een archeologische plaats vol met restanten uit de Romeinse tijd, niet zo bijzonder als ik Athene. Maar omdat het in Marokko staat moest ik er toch even langs. De weg vervolgde ik over de grote weg. Aangekomen in Fes kon ik mijn hostel niet vinden, een Marokkaan hielp en de tweede plek die hij liet zien was raak. Omdat ik met mijn motor niet over de smalle paadjes van de medina mag nam een man met kar mijn bagage naar het hostel. Helaas is geen enkel hulp gratis. Ik wilde wat te eten scoren in de medina toen ik al snel verdwaalde. De dolhof van kleine, vieze en donkere steegjes zijn zo onduidelijk en alles lijkt op elkaar, zolang dit maar niet geld voor elke medina. Eerst maar even eten, daarna wees iemand mij de weg weer teug. Ik zweerde dat hij verkeerd liep, want niks kwam bekend voor. Uiteindelijk hadden we bijna een kwartier gelopen en daar is het hostel. Ik liep express iets verder door en daar was de plek waar we begonnen. Of ik even 10 euro voor zijn hulp wil betalen, hij liep viertien minuten om, dus mooi niet. Toen begonnen ze te dreigen met geweld, zijn vriend was net gearriveerd en toen gaf ik maat twee euro en zei dat ze maar snel weg moesten. Dit accepteerde ze niet, maar voordat ze iets konden doen was ik al binnen in mijn hostel.

Dag 166, Fez naar Errachidia, 350km.

Ik heb het helemaal gehad met de stad, zeker omdat ik ook niet bij mijn motor kan komen en terug naar het hostel zonder hulp. Spullen ingepakt en een mannetje nam mijn spullen weer mee in een karretje. Gas erop en uit deze stinkhole. De weg was minder bochtig als gisteren, maar nu reed ik de sneeuw tegemoet. Ik ga over de gebergte heen waar 30cm sneeuw ligt. Hoever ik ook kijk, er ligt een dikke pak sneeuw. De weg is gelukkig schoon en de gevoelstemperatuur is niet zo koud door de zon. Ik passeerde nog vijf jeeps, waarvan er drie Nederlanders waren. Even zwaaien en inhalen. Dit was genieten, het niet koud hebben maar door de sneeuw rijden over een schone weg en ook nog eens met snelle bochten. Naarmate ik weer omlaag ging veranderende het landschap in een grijze rotsige variant die na een korte tijd over ging in een dorre zandige tot ik in de vallei aankwam met rode, stoffige rots/bergformaties. Met in het vallei ontelbaar palmbomen die langs het kleine reviertje staat. De temperatuur was al zo gestegen dat ik het goed warm had in mijn winterkleding. Vlak voordat ik bij mijn hotel kwam, zag ik een groot supermarktcomplex, zoals ze die in Frankrijk hebben. Snel even inkopen doen. Ik kon mijn motor in de binnenplaats zetten waatdoor ik eerst een stukje door het huis moest rijden, dat zag het personeel duidelijk niet elke dag. In een prachtige kamer dump ik mijn spullen en na wat onderhoud aan mijn motor kook ik op mijn pitje naast het ijskoude zwembad.

Dag 167, Errachidia naar Merzouga, 150km.

Ik moet uiterlijk om vier uur bij het hotel zijn. Gisteravond heb ik een overnachting in de Saharaz woestijn geregeld. Ik heb slechts een kleine afstand af te leggen wat zo goed als door een grote vallei was. Ik heb in mijn leven nooit zoveel palmbomen gezien. Halverwege stop ik bij een kamelenboerderij. Ze serveren verse kamelenmelk. Mijn melk was zelfs nog warm. Heeft warme melk nou niet echt mijn voorkeur, maar warme melk van de kameel al heleaal niet. Ik heb mijn glas dan ook niet helemaal leeg gedronken, maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik het gedronken heb. De laatste 50 kilometer zag ik geen enkele boom meer, alleen een grijze vlakte met in de verte heuvels. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het geen heuvels waren maar de duinen van de woestijn. Wat een prachtig gezicht, rode duinen maar geen zee. Ik check in bij het hotel, het ziet er heel prachtig uit. Luxe kamer, mooi zwembad en een dakterras met uitzicht over de woestijn. Alleen ga ik hier niet de nacht doorbrengen. Ik was wat vroeg en kreeg een heerlijke lunch van het huis. Om vier uur stap ik samen met een Spanjaard op ons vervoer, een kameel. Na 45 minuten stoppen we om van de zonsondergang te genieten, de prachtige kleuren van zowel het zand als in de lucht waren zeer magisch, jammer dat ik dit gevoel niet op de foto krijg. Een half uur later komen we bij onze tentenkamp. In de donker kwam er nog een groepje Chinezen die ons vergezelde. Er werd heerlijk lokaal eten geserveerd in de geïmproviseerde tent en er was totaal geen tekort aan eten en met een volle buik genieten we van een kampvuur terwijl de Berberse gidsen live muziek maken. Tegen twaalven gingen we met z'n vieren op jacht naar de woestijndieren. De slangen en schorpioenen zijn weg omdat het winter is (gelukkig maar). Wel spotten we een paar vossen die nogal klein waren, maar met zeer grote oren. Ook de muizen waren niet gewoon. Lopend op de grote achterpoten en gekke staart leek het op een kruising tussen een muis en een baby kangoeroe. Het was al erg laat en de temperatuur zakte al direct toen de zon weg was. Met genoeg kleden over me heen genoot ik van mijn korte nacht in het zand. Terwijl de maan na een lange donkere periode eindelijk de Sahara verlichte.

Dag 168, Merzouga naar Quarzazate, 370km.

Om half zeven stond ik alweer op, met de kou viel het nog enigszins mee. Het werd al langzaam licht en om tien over zeven was er de zonsopgang. Het is even geleden dat ik dat bewust meegemaakt heb. Na een uur op de kameel zijn we weer terug bij het hotel waar een uitgebreid ontbijt wordt geserveerd. Daarna maak ik eens gebruik van mijn kamer in plaats van alleen als opslagruimte. Ik douche al het zand van me af en bereid me voor om weer op de motor te stappen. Ik laat de mooie duinen weer achter me en rij door de kleine dorpjes naar de Hollywood van Marokko. Voordat ik daar aankom moet ik helaas de consequenties dragen van een zware rechter pols, €30 boete voor 7 te hard. Ik zei dat ik het wel duur vond en hij liet vervolgens de voorgaande bekeuringen zien. Allemaal 7 te hard en iedereen betaalde 30 euro. Volgens mij werkt die snelheidscamera niet, kan geen toeval zijn dat iedereen exact evenveel te hard reed. Ik had ook zeker het idee dat ik veel harder reed. Hij vroeg nog naar mijn werk en ik vertelde dat ik reis en zonder werk zit, hij gaf tien euro terug maar dan kreeg ik geen bon. In Quarzazate check ik in voor 6 euro inclusief ontbijt. De kamers waren dan ook niet zo luxe, maar dat geeft niet. Omdat mijn kamer zo stonk naar sigaretten kreeg ik een andere kamer, zelfs met eigen badkamer (zover het doorgaat als badkamer).

Dag 169, Quarzazate naar Tafraoute, 370km.

Ik begin de dag om de glitter en glamer van de stad te ervaren. Ik rijd langs de filmstudio's wat ik alleen herkende door de grote filmrol op de rotonde ervoor, voor de rest was het nogal vervallen. Dan maar naar die beroemde dorp op de bergwand, wat de naam er ook van is. Na een kwartier zie ik hem in de verte liggen, nu komt die 20x zoom op mijn camera goed van pas. Inzoomen, klik en omdraaien. Dat was dus het verbruikte brandstof niet waard, al was de kloof waar ik langs reed wel mooi. Ik stop onderweg in Taliouine om van het gewilde safron thee te drinken, al drink ik al niks anders in Marokko als thee, deze smaakt toch wel weer anders. Terwijl ik van mijn thee geniet schreeuwen er twee mannen constant iets, het zijn buschauffeurs. Ze roepen de plaats om waar zenaartoee gaan. Er worden zoveel als mogelijk in het busje gestopt en de rest mag samen met de bagage op het dak. De achterdeur van het busje blijft open voor locht en ventilatie. Op zulke momenten ben ik toch heel blij met mijn motor. Ik vervolg mijn weg over een klein weggetje dat zigzagggend en riviertje volgt en tig maal kruist. Kleine groepjes van vrouwen wassen hier de kleren mer de hand, maar wel met waspoeder. De bruggetjes over de rivier zijn de helft van de keren ingestort wat betekend dat ik door het beetje water wat erin zit moet rijden, voor de rest zijn het gewoon veel losliggende keien. Ik verlies nog even mijn evenwicht waardoor ik merk hoe zwaar mijn motor wel niet is. Ik moet toch even de topkoffer eraf halen om mijn motor weer overeind te krijgen. 's Avonds geniet ik van de zonsondergang vanaf het dakterras van mijn 6 euro hotel dat niet stinkt en bewonder ik de kleurepallet op de rode bergwanden wat deze plaats zo uniek maakt.

Dag 170, Tafraoute.

Wandelend door dit dorpje geniet ik van de rust, de simpelheid van de levensstijl en de toeristen die er nauwelijks zijn. Samen met een frans stel kaarten we op het dakterras tijdens de thee en doe ik later wat inkopen op de markt.

Dag 171, Tafroute naar top Tizi n'Test pass, 260km.

Ik vervolg mijn weg weer, vandaag ga ik door de Atlasgebergte. Ik verlaat de rode valleien en beklim de gebergte. Begin van de middag begin ik met klimmen nadat ik in de ochtend ernaartoe ben gereden. Al sturend ga ik omhoog en al snel zit ik op 1800 meter tot ik tegen een wegblokkade rij. Misschien is een wegblokkade geen goede naam, want er was geen weg. Met grote machines en buldozers zijn de de rotswand aan het verpulveren en het puin dumpen ze gewoon de berg af. Ik neem aan dat de 100 meter waar ze aan het werken zijn oorspronkelijk een heel smal weggetje lag wat ze nu aan het verbreden zijn. Omrijden is geen optie, want dit is letterlijk 300km om, dus ik wacht geduldig. Na een uur stoppen ze met het afbreken van de rotswand en een half uur later ligt al het puin beneden. Het verkeer dat zo geduldig wachtte (zoiets moet je in Nederland niet maken) heeft even de tijd om te passeren. Het begint al laat te worden en bijna bovenaan de pass zie ik een hotel waar ik incheck. Ik geniet van het prachtige uitizcht tijdens de zonsondergang op 2010 meter en daarna wordt er heerlijk eten geserveerd. Na het eten wilde ik een warme douche nemen omdat het nogal koud is, maar de man die het water warm maakt is al weg. Bij de open haard warm ik op tot ik onder de drie dekens duik.

Dag 172, Tizi n'Test pass naar Marakesh, 150km.

Ik had net zo goed in mijn tent kunnen liggen, want het was steenkoud vannacht. Gelukkig had ik meerdere dekens om me warm te houden, wat ik in mijn tent niet gehad zou hebben. Het was me opgevallen dat mijn telefoon niet oplaat wanneer het licht aan is, doe ik het licht uit dan laad hij op. Doe ik de oplader in het stopcontact wanneer het licht uit is, gaat het licht op hoge frequentie knipperen, vreemd. Na een klein stukje ben ik op het hoogste punt, 2100 meter. Ter mijn verbazing is er daar een camping gevestigd die nog open is, zullen ze nog klanten hebben met deze kou? Direct daarn zie ik een pas op slipgevaar bord staan en ligt er sneeuw in de berm. Nog geen 100 meter later in een bocht haalt mijn achterwiel me in. Op deze pass zonder muurtjes, vangrails, oid om te voorkomen dat je naar beneden stort was dat even extra spannend. Een halve meter voor de afgrond blijft mijn motor liggen. Er lag in de gehele bocht ijs, precies in de schaduw, dat zag ik dus echt niet. Het helpt natuurlijk ook niet dat het profiel bijna weg is op mijn achterband. Motor opbeuren en nog voorzichtiger vervolg ik mijn weg naar beneden op twee wielen. Vervolgens kom ik in Marakesh aan, ik zie verschillende fietsen/brommer/motor reparatiepunten. Even informeren voor een nieuwe band, telkens laten ze hun banden zien en pakken er een en vraagt of die goed is. Voor mijn driewieler misschien, gevoel voor afmetingen hebben ze blijkbaar niet. Toen spotte ik een Transalo 650, de motprrijder liet zijn achterband vervangen. Het is merkloze band, lekker goedkoop zegt hij. Ondanks dat zijn motor al klokje rond is gegaan ziet die er nog erg goed uit, hij verzorgde de motor optisch ook uitermate goed. Hij kende wel een zaak met een goede band. Na drie zaken en een uur later is het raak, een Metzeler Tourance incl. montage voor slechts 75 euro. Toch veel goedkoper dan de 140 euro die een zaak in Casablanca me wilde rekenen (had contact gehad toen ik zag dat mijn achterband op raakte). In de medina zoek ik rijdend op mijn motor naar mijn hostel, zolang het hier maar niet zo chaotisch is. Een man schiet te hulo en zegt te weten waar die is en brengt me vervolgens naar een ander maar ook duurder hostel. 'Je zou me toch naar mijn hostel brengen?' 'Dat is niet deze', goh dat had ik ook wel door. Ik spotte de poort die naar de steeg van mijn hostel leide. De gast liep mee terwijl ik zei dat hij maar weg moest gaan, ik zoek zelf wel. Ik vind mijn hostel en uiteraard was hij nog bij me en vraagt om geld. Daar kon hij dus om fluiten en vrolijk zeg ik ga toch fietsen, denk dat hij me verstond of de klank ik mijn stem begreep.

Dag 173, Marakesh.

Het is eerste kerstdag en ik wandel door deze iets te toeristische dag met een temperatuur van iets boven de 20° in de zon. Ik had voordat ik naar Marokko ging al een souvenir in gedachten dat ik graag wilde: een Marokkaanse poef voor in ons appartement in Utrecht waar ik intrek bij Esther zodra ik terug ben in Nederland. Dat is dan ook mijn doel, een poef scoren. Er zijn genoeg winkels die ze verkopen, ze hebben allemaal geen vulling zodat ze compact meegenomen kunnen worden. Ze zijn er in tig kleuren en maten met allemaal verschillende patronen. Gelukkig had ik al iets in mijn hoofd, een bruine met beige patroon. Deze vind ik al snel en uiteraard is dat de duurste omdat die handgemaakt is van kamelenleer. Na even onderhandelen druk ik de prijs van 85 naar 30 euro en ik ben geslaagd. Na een lekkere lunch op een dakterras in de zon loop ik verder door Marakesh om de stad te verkennen. Tientalle souvenirwinkeltjes wisselen zich af voor marktjes en slagers zodra ik het toeristische gebied uitloop. Iets later kom ik in een stinkend gebied vol baden, dit is toch geen Marokkaanse haman? Al snel zag ik alle huiden liggen, een leerlooierij. De medina is gelukkig ruimer opgezet dan in Fes en raak ik ook niet verdwaald. Het is duidelijk een levendige stad dat leeft van de toeristen, ook al is het kerst, het is vol met toeristen. De mannen in de winkeltjes hebben best een agressieve verkoopstijl, zodra je maar een paar tellen naar iets kijkt blijven ze doordrammen tot je het gekocht hebt voor altijd de beste prijs of wanneer je wegloopt. Zelfs dan lopen ze nog achter je aan met een nog specialere prijs. Best grappig om te zien en ook om mee te maken. Ik trakteer me op een goed dinee op de main square, maar voordat ik nog naar een restaurant kan kijken heb ik een aap op mijn schouder en een op mijn hoofd. De camera die ik in mijn hand had werd gepakt en de eigenaren van de apen maken foto's van me. Wanneer ik gebaar dat ze de apen van me af moeten halen krijg ik ook mijn camera weer terug en of ik even wil betalen. Ik geef twee euro en dat is uiteraard niet genoeg, 20 euro wilen ze. Lachend loop ik maar verder. Het plein zit vol met zulke mensen, apen, stokstaartjes, slangen, mannen in kostuums en waarzegsters. Uiteraard ook die irritante negers met hun verkoopwaar, je komt ze ook overal tegen.

Dag 174, Marakesh.

Het gebrek, of eigenlijk het ontbreken aan kerstversiering en mensen die je vrolijkkerstfeest wensen zorgt ervoor dat ik niet in de kerstemming ben, helpt het weer ook niet mee natuurlijk. Vandaag geniet ik heerlijk in mijn korte broek van de zon. Boekje en biertje erbij en eind van de middag heb ik al aardig kleurtje opgelopen en besluit ik mijn benen maar te strekken. Op de main square laat ik mijn toekomst voorspellen (staat immers op mijn doelenlijst) en uiteraard is er daarna weer onenigheid over de prijs. Na heerlijke drie gangen menu met o.a. lamsrack moet ik nog geen vijf euro afrekenen en geniet ik van de levendigheid op het plein.