Herfst, zelfs in Iran
Door: martijn ruijg
Blijf op de hoogte en volg Martijn
28 November 2014 | Servië, Belgrado
Nadat ik mijn ontbijt op had, gedoucht had en was aangekleed ging ik mijn motor halen die achter een gesloten hek stond. Ondanks dat al die Iranen erg aardig, eerlijk en sociaal zijn/lijken was dat een fijn idee. Voordat ik wegging leegte ik mijn 5liter jerrycan en gooide ik die weg. Deze jerrycan zat al een hele tijd ongebruikt in mijn topkoffer waar ook eten in zit (brood met een benzinelucht is niet lekker). Ik heb toch niet zoveel reserve meer nodig. Ik verwachte een saaie rit over een snelweg met weinig uitizcht. Dit bleek niet het geval te zijn. Uiteraard was het veel rechtdoor, maar dat is bijna heel Iran (behalve sommige bergpassen). Ik reed de gehele tijd over een soort van plateau, want mijn hoogte was redelijk constant, geen bergpassen vandaag dus. Wel veel, heel veel zand gezien samen met om de 100km wel weer een grote moskee, soms is er niet eens een plaats in de buurt. Ook zag ik telkens kleine hokjes in de woestijn met een trap erin die in een kleine ruimte eindigde, gebedsruimte ondergronds tegen de hitte. Ik ben ondertussen wel aan de warmte gewend, al is de 50°C toch nog warm. Eenmaal in Teheran merkte ik gelijk dat ik in een grote stad was. Direct overal winkels en bazaars. Het verkeer vond ik nog mevallen in vergelijking wat ik al heb meegemaakt, maar alsnog moet je niet snel schrikken, want auto's en motoren duiken overal op en benutten elk gaatje. Ik kon mijn hostel niet vinden. Een Japanner uit het vorige hostel in Esfahan had me dit adres gegeven. Wel kon iemand me redelijk in het centrum naar een goedkoop hotel brengen (10E p/n na onderhandelingen), toch netjes voor in een hoofdstad. Toen ik met het internet was verbonden kreeg ik een bericht van de Japanner met het juiste adres. In de avond maar een broodje met kip gehaald, een restaurant is zelfs in de hoofdstad ver te zoeken.
Dag 85, Teheran
Ik heb het vermoeden dat ik Teheran niet heel leuk ga vinden, dus ga ik proberen de stad in een dagte bezichtigen. Gisteravond heb ik wel al wat van de wijk gezien, allemaal winkels met gereedschappen en of auto onderdelen. Uiteraard moet ik na het DHSOXNDNS
, daf is dan ook het enige wat ik weet van Teheran (staat op de voorkant van mijn plattegrond). Teheran is best groot dus ik gebruik maar het openbaar vervoer. De metro is best duidelijk en de motor pakken is echt geen optie. Voordat ik de metro pak bezoek ik nog de bazaar die redelijk in de buurt is en een gebouw die volgens tripadvisor de moeite waard is (was het ook wel). Als ik de metro neem richting JGIYFJY
ben ik zo slim om mijn retourticket te verliezen. Vanaf metrohalte is het best nog een stuk lopen en onderweg kom ik nog een moskee tegen die helemaal wegvalt in deze drukke staat met allerlei verschillende bouwstijlen, best zonde voor zo'n mooi versierd en historisch gebouw. Eenmaal bij het FYJFYJCJ
neem ik wat foto's en ga ik in het parkje zitten. Al snel schrikken mensen en springen weg omdat de sprinklers aan gaan, ook snel moet ik verhuizen en besluit ik maar verder te gaan. Alles wat ik wilde zien heb ik nu eigenlijk wel gezien en ik ben te moe om terug naar de metro te lopen dus ik neem de taxi. De chauffeur stopt halverwege, koopt twee losse sigaretten en terwijl hij er eentje opsteekt tijdens het wegrijden biedt hij mijn er ook eentje aan. In het hotel ontmoette ik twee Pakistanen en een Irakees. De Pakistanen zijn hier voor werk en ze eten Pakistaans, ze nodigen mijn uit voor het eten, ik antwoord met dat ik dat heel graag wil als het niet al te pittig is. Tijdens het koken houden ze gelukkig rekening met mijn gewenning aan pittig eten, of juist het gebrek eraan.
Dag 86, Teheran naar Caspische zee (Challus), 180km.
Zo, snel weg uit Teheran. Ik vind deze stad maar niks en de Caspische zee spreekt me toch meer aan. De weg naar de zee toe was dwars door de bergen vol groen (ben ik niet meer gewend), allerlei restaurants langs de weg met proppers. Halverwege was er een opstopping omdat er een rotsblok dreigde te vallen. Deze werd "gecontroleerd" ter val gebracht (ik op de eerste rang). De bergpas bracht me tot ruim 2600 meter met op de top veel tunnels en een prachtig meer met stuwdam. Naar beneden was zelfs leuker dan omhoog: veel bochten, geen moprestaurants maar kleine dorpjes en een bredere weg om uiteindelijk de zee tegemoet te rijden (wat geeft dat toch een heerlijk gevoel). Eenmaal bij de zee rij ik het strand op en wordt ik aangesproken of ik een jetski wil huren. De prijs was erg gunstig dus daar ging ik op in. Een half uur vol gas op de jetski op de Caspische zee met golven, echt super vet en erg slecht voor je rug (telkens neerploffen op het water na elke golf). Het werd al wat later dus ik zet mijn tent op op het strand. Daarna werd ik uitgenodigd voor beachvolleybal wat mijn eetlust deed groeien. Voordat ik mijn keuken heb opgezet wordt ik uitgenodigd in iemand anders zijn tent voor thee en lekkernijen. Om zeven uur kan ik eindelijk gaan koken en eet ik met een zon die aan het ondergaan is. Toen ik bijna sliep schrok ik op door geknal, bleek er een groepje mensen vuurwerk aan het afsteken te zijn, deen prachtig einde van de dag. Daarna wordt ik verzocht om mijn tent van het strand af te halen omdat er storm op komst is. 100m verderop tussen de bomen kan ik mijn ogen eindelijk sluiten.3
Dag 87, Caspische zee naar Astara, 360km.
Met de zee aan mijn rechter zijde en een muur van bergen aan mijn linker rijd ik richting de grens van Azerbaijan. Met overal groen en water is het echt letterlijk een andere kant van Iran. Zo verdwijnen de appartementcomplexen en wordt het minder toeristisch. Met de slager die weer de gevilde beesten heeft hangen en de groenteboer die zijn koopwaar op straat verkoopt. Wanneer ik bijna bij de grens kom en de dag ter einde komt zie ik in tijden weer donkere wolken en miezer. Ik ga naar het eerste beste hotel en krijg daar een kamer voor 15E, al bleek het een complete appartement te zijn. Grote open keuken, twee badkamers, twee slaapkamers en een woonkamer waar ook nog twee bedden staan. Ik besluit er nog maar een dagje te blijven in de hoop dat de miezer dat veranderd is in regenmorgen optrekt.
Dag 88 Astara
De dag begint met ontbijt op de kamer. Helaas regent het de hele dag dus breng ik mijn dag door met "Breaking bad" en een boek, heerlijk in een luie stoel met voetensteun. Ook vanavond kook ik zelf en voor lunch had ik eindelijk weer een broodje gezond.
Dag 89, Astara naar Marand, 400km.
Het weer was opgeklaard en ik kon met lichte bewolking gaan rijden. De weg volgde de Azerbeidzjaanse grens afgesloten met een slecht onderhouden hek en om de zoveel kilometer een wachttoren. De grens was natuurlijk gevormd door een rivier die door de bergen zigzagde. Dit resulteerde in een hele leuke bochtige rit. Ik moet er nu wel echt aan geloven dat mijn mooi weer dagen voorbij zijn, al is de huidige 25 graden ook niet koud, al voelt het wel fris aan. Maar ik krijg er wel mooie groene gebergtes voor terug. Toen ik door de bergen was had ik wat saai heuvelachtig landschap rijdend richting Tabriz. Ik wilde in Tabriz een plekje zoeken om te slapen, maar het zag er zo grauw uit dat ik besloot het niet erg te vinden om wat verder te rijden. Marand was de volgende en ook wel laatste plaats voordat ik Armenië in zou gaan met de kans op meerdere accommodaties (dus ook voordelige). Ik vond er al snel een hotel, al was deze gesloten en waren ze al begonnen met de sloop van het gebouw (haal dan ook het bord weg). Toen ik rondvroeg naar een hotek wees iedereen me naar dat hotel, dat schoot niet op. Uiteindelijk was er iemand die een paar telefoontjes voor me pleegde en me naar een motel begeleide. Deze was zeer basic en goedkoop. Toen ik naar het motel reed kwam ik een pizzaria tegen, dat luste ik wel. Ik reed er naar terug en bestelde een zeer verse pizza (ingrediënten werden zelfs nog gesneden en de deeg uitgerold. Samen met een niet-alcoholische perzikbiertje (verbazingwekkend genoeg nog lekker ook) had ik een geslaagd diner. Toen ik wilde afrekenen werd mijn geld niet geaccepteerd, ik was zijn gast (perfecte afsluiting voor mijn laatste dag in dit gastvrije Iran)!
Dag 90, Marand naar Goris, 285km.
Al na een korte tijd reed ik langs de grens met Azerbeidzjan en daarna met Armenië. Ook hier was het een rivier door bergachtig gebied dat de grens vormde. Eenmaal bij de grens ging Iran uit best langzaam. Ze waren blijkbaar niet veel toeristen gewend, want we werden appart behandeld. We moesten plaatsnemen op een bankje en maar wachten tot we geroepen werden terwijl de Armenenen Iranen met bosjes geholpen werden. Er was een andere toerist: een Oostenrijker op de motor. Hij vertelde dat hij er al even zat (rustig een boekje aan het lezen). Dat zinde me niet dus ik ondernam actie om geholpen te worden, na tien minuten kon ik gaan en de Oostenrijker werd ook maar gelijk geholpen nadat hij al 45 min zat te wachten. Samen gingen we naar het volgende station om voor mij de motor uit te voeren en voor hem in te voeren (met de carnet du passage). We gaven onze documenten en werden weer geacht rustig op een bankje te wachten. Omdat ik niet wist of ze lunchpauze zouden nemen en het al bijna 12 uur was zette ik er wat druk achter (dat begreep de Oostenrijker niet, "ze roepen ons vanzelf toch wel"). Ik heb nu wel geleerd als je wilt dat er iets gebeurd je er bovenop moet zitten, ze vergeten je of doen andere dingen maar eerst. Toen we onze papieren terug kregen had de beambte beide motoren uitgevoerd, terwijl die van hem nooit ingevoerd was geweest (lekker slim). Ik kon mijn weg vervolgen nadat ik mijn overige Iraans geld had omgewisseld. De Armeense grens ging best soepel, ik heb zelfs nog even met een bewaker gekletst die daardoor een goed woordje deed bij de duane zodat mijn bagage niet gecontroleerd hoefde te worden (vrienden maken kan altijd van pas komen). Mogen ze je, dan ben je zo verder, maar anders kan het heel lang duren. Dit is voorlopig mijn laatste echte grensovergang, ben wel blij dat dat gezeur over is, al kan ik er ook wel van genieten. De corruptie en vriendjespolitiek, zeker omdat ik het spelletje al aardig kan meespelen. Direct na de grens verzekering afgesloten (na onderhandelingen, omdat ze misbruik van me wilde nemen) en daarna de weg op langs iets teveel stripclubs en casino's (Iraanse vakanties voor de heren?). Armenië, prachtige bergwegen en prachtige uitzichten, denk ik in ieder geval. Het was zo mistig dat ik soms slechts 20 meter zicht had en dan rijden zelfs de politie niet met licht. Al is het wel leuk om te zien als je over de top van een berg rijd dat alle mits plots weg is (al na een paar honderd meter is die weer terug). Ik kwam in het plaatsje aan waar ik al snel een hotelletje vond. Om naar de wc te gaan moest je eerst naar buiten, al was het binnen ook niet veel warmer (ze wilde de verwarming niet aan doen). Al mijn natte kleren opgehangen in de hoop dat ze zullen drogen. Ze hadden heel opdringerig avondeten voor me neergezet waar ik uiteraard voor moest betalen (niet om gevraagd). Heb het maar gegeten, zag er wel bijzonder uit. Al wilde ze me laten betalen voor dingen die ze hadden voorgeschoteld maar wat ik niet genomen had (liter cognac, (had maar een glaasje), dichte cola en fanta). Ik moet hier in Armenië dus goed opletten dat ik niet belazerd word.
Dag 91, Goris naar Yerevan, 240km.
Zo, op naar de hoofdstad Yerevan. Gelukkig was het vandaag iets minder mistig en zijn de kleine berwegen veranderd in ietse snellere en dus rechtere wegen door het heuvelachtige stukken door de bergen. Uiteraard heb ik wel een aantal series aan haaspeldbochten wat er voor zorgde dat als de mist iets was opgetrokken was ik mooie uitzichten had. Met de handvatverwarming op de hoogste stand (alleen rechts want de linker is kapot gegaan), de mist en de lage temperaturen die ik niet gewend ben zorgen er voor dat ik het best koud heb. Tijdens een bergpass gaf een tegemoetkomende politieauto me een stopteken, ik zwaaide en ging er vandoor (35 te hard). De auto keerde, maar bleef toen staan. Hij had het blijkbaar opgegeven. Ik kwam in de spits aan in Yerevan wat er voor zorgde dat ik (ondanks de motor) er lang over deed om het hostel te bereiken (booking.com heeft weer hostels op mijn locatie!). Met de hostel op de vijfde verdieping zmder lift was het iets minder aangenaam om mijn motor af te tuigen. In de avond heb ik in het hostel gekookt om verder een rustige avond te hebben.
Dag 92, Yerevan.
Na een russisch ontbijt, ga ik de stad in. Supermarkten overal en gewone slagers en delicatessenwinkes, welvaart ik welkom u! Al merk ik ook dat de meeste van de bevolking het niet echt goed heeft, zwervers, hoor over de lage lonen, etc. De stad heeft veel levendigheid te bieden, iets minder bezienswaardigheden maar het is wel gezellig. De stad is best groot, dus voordat ik het wist was het alweer laat. Terug in het hostel heb ik een lekker stukje vlees met war groeten en aardappels voor mezelf gemaakt. Daarna wat wezen borrelen met mensen uit het hostel tot laat.
Dag 93, Yerevan.
Ik ben op zoek gegaan naar een motorzaak. Door een motorrijder aan te spreken had ik er al snel een gevonden. Mijn voorband begint nogal gebrek aan profiel te hebben. Helaas hadden ze alleen Chinese en Iraanse banden voor te hoge prijzen. Dan maar een band uit Nederland. Samen met een Nederlandse uit het hostel zijn we naar een markt gegaan met allerlei oude mannen en vrouwen met spullen uit de Sovjet tijd. Het was erg leuk om te zien hoe de oude mannen over hun zoveelste hand koopwaar praatte. Er was van alles te koop, van oude ziekenhuis gereedschap tot fotocamera's en kleding. In de avond hebben we met een groep uit het hostel eerst wat gedronken voordat we de stad in gingen. Helaas is er op zondag weinig leven, maar uiteindelijk een leuke bar/club gevonden waar we het lekker laathebben gemaakt met wat locals.
Dag 94, Yerevan.
Eerst even wat kleren wassen en mijn spullen opruimen zodat dat me morgenochtend weer scheelt. Daarna ben ik weer naar de markt geweest en wat meetgereedschap uit de Sovjet tijd gekocht. Voor de rest was de dag heel snel over.
Dag 95, Yerevan naar Dilijan, 100km.
Zo, weer op het paard. Ik heb nog twee dagen voordat ik in Tiblisi wil zijn. Want over drie dagen komen mijn vader en broer aan in Tiblisi en ik wil ze in de ochtend graag ophalen van het vliegveld. Vandaag ga ik naar een historisch plaatsje. Om eerlijk te zijn weet ik niet waarom, maar het schijnt oud te zijn met veel geschiedis, dat merk ik wel als ik eenmaal daar ben. Onderweg kwam ik langs de grootste meer in Armenië, het Sevan lake, op 1600m hoogte. Genoeg accomodaties in de buurt, maar ik stop er alleen voor een koffie en baklava. De rit was kort en alweer mistig, ik had geluk dat ik het meer kon zien. Want na tien minuten (toen mijn koffie net kwam), was het al zo mistig geworden dat ik net de oever kon zien. Later werd ik nog aangehouden door een agent omdat ik 30 te hard had gereden. Hij belde een tolk omdat hij nauwelijks engels sprak, behalve dat de boete 60euro was. Ook had hij mij mooi op de camera. Ik vertelde de tolk dat ik geen cash op zak had omdat ik zogenaamd het land uitging vandaag. Ik vroeg of we naar een grote plaats konden rijden voor een pinautomaat. Dit bleek teveel moeite dus het bleef bij een waarschuwing. Het plaatsje Dilijan zag er nou niet zo bijzonder uit, de historische bezienswaardigheden lagen wat verder in de bergen. Maar met de mist ben ik daar maar niet aan begonnen.
Mijn blog loopt helaas wat achter, komt doordat ik eigenlijk teveel leuke dingen doe, mijn serie kijk of gewoom doodop ben. Maar met de kou waar ik me nu in begeef ben ik regelmatig in een café te vinden met een koppie koffie en een lokaal gebakje en heb ik tijd om te schrijven.
-
02 December 2014 - 08:50
Coen Van Ede:
Petje af voor de afstand die je al hebt afgelegd! Leuke en leerzame ervaringen, als we je niet meer spreken fijne feestdagen en goede reis van het TecnoSpirit team!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley